Διαβάστε την επιστολή που έστειλε μια μοναχή του Οσίου Παταπίου Λουτρακίου στη ἐφημερίδα ''Καθημερινή'' την 6/11/201.
Η εν λόγω μοναχή, αναφέρεται στο θέμα της λειτουργίας του πρώτου ιδιωτικού αποτεφρωτηρίου που εγκαινιάστηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2019 στη Ριτσώνα Ευβοίας μετά μάλιστα το άρθρο της συγκεκριμένης εφημερίδας, που δημοσίευσε συνέντευξη στελέχους της ιδιοκτήτριας εταιρείας Crem Services ( που επένδυσε 4 εκ. € ) και ρεπορτάζ στο οποίο γίνεται εκτενής αναφορά στις δαπάνες της καύσης νεκρού.
Συγκεκριμένα η ''Κ''γράφει τα εξής:
«H αποτέφρωση κοστίζει 600 ευρώ όσον αφορά εμάς.
Ωστόσο, δεν είναι αυτή η τελική τιμή, καθώς σε αυτήν προστίθενται οι υπηρεσίες του γραφείου τελετών, ανάλογα με το τι θα επιλεγεί.Υπολογίζω ότι μπορεί να κυμαίνεται μεταξύ 1.500-2.500 ευρώ, ποσό που εξακολουθεί να είναι πολύ φθηνότερο από τη μεταφορά στο εξωτερικό».
Να σημειωθεί ότι η διαδικασία της αποτέφρωσης γίνεται με ένα απλό φέρετρο αποκλειστικά από ξύλο, χωρίς βαφή, βερνίκι, επένδυση ή μεταλλικά μέρη – επομένως, όσοι επιλέγουν τη λύση αυτή είναι μάλλον ανούσιο να σπαταλήσουν χρήματα ζητώντας κάτι πιο πολυτελές, καθώς αυτό θα χρησιμοποιηθεί μόνο στη μεταφορά της σορού.
Επιπλέον κόστος έχει και η τεφροδόχος, που ξεκινά από 26 ευρώ και φθάνει τα 588 ευρώ.
Η μονάδα μπορεί να πραγματοποιεί έως 10 τελετές αποτέφρωσης την ημέρα, ενώ η Crem Services παρέχει δυνατότητα διασποράς της τέφρας στη θάλασσα, από αέρος ή στη φύση με επιπλέον χρέωση.
Η δε αποτέφρωση οστών (ύστερα από εκταφή) κοστίζει συνολικά περί τα 250 ευρώ και προγραμματίζεται πάλι με τη βοήθεια γραφείου τελετών''.
Ασφαλώς μακάβρια τα όσα αναφέρονται στην παραπάνω εφημερίδα, αλλά μας δίνει τη δυνατότητα να συγκρίνουμε τις προαναφερθείσες δαπάνες αποτέφρωσης - πάντα με καθαρά οικονομικά κριτήρια και... ουδόλως θρησκευτικά - και να διαπιστώσουμε ότι δεν είνε οικονομικά η συμφερότερη των λύσεων παρά τις διακηρύξεις των γνωστών ''προοδευτικών'' κύκλων που προπαγανδίζουν από χρόνια ''τα καλά'' της αποτέφρωσης των προσφιλών μας προσώπων !
Ωστόσο η υπογράφουσα Ιουστίνα μοναχή, θέτει τα πράγματα στην ανθρώπινη διάσταση και της Ορθοδόξου πίστης, την οποία και μας παρουσιάζει με πόνο ψυχής.
Ιδού η επιστολή της.
Στοχασμός, θλίψη καί ἀποτέφρωση.
Κύριε διευθυντά
Είμαι μια μοναχή της Ιεράς Μονής Οσίου Παταπίου, που επί 55 χρόνια της πολύτιμης ζωής μου αφιέρωσα για να ζήσω μια άλλη ποιότητα ζωής.
Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, ο Θεός γνωρίζει,όμως έχω μέσα μου μια πληρότητα για ό,τι προσπάθησα.
Με έκπληξη είδα στο «Κ» της κυριακάτικης «Καθημερινής», 13ης Οκτωβρίου 2019, αφιέρωμα, και με εξώφυλλο μάλιστα, στο «αρχιτεκτονικό θαύμα» όπως αποκαλείται του πρώτου αποτεφρωτηρίου στην Ελλάδα.
Είσθε ένας αξιοπρεπής δημοσιογράφος, με παιδεία και σας ερωτώ:
Αυτό είναι το πολιτιστικό αποκορύφωμα του ανθρωπίνου προσώπου ή ο εξευτελισμός;
Το σώμα του ανθρώπου δεν είναι βιομηχανικό κατάλοιπο, που το φτιαρίζεις σαν απόβλητο.
Ο άνθρωπος είναι, αν το πιστεύετε, «εικόνα και ομοίωσις Θεού» και αξίζει τιμής, σεβασμού και αξιοπρέπειας, ακόμη και στον θάνατό του.
Πηγαίνετε στα ενδότερα του «κοσμήματος» να φρίξετε με την όλη διαδικασία και να φτύσετε ακόμη και το νερό που πίνετε.
Ακόμη και το σκυλί σου το θάβεις στην άκρη του κήπου σου, και έχεις γι’ αυτό δύο δάκρυα,χωρίς ηθικές αξίες, χωρίς ιδανικά.
Ο,τι διεστραμμένο και ανώμαλο είναι πρόοδος στους «καθυστερημένους» Έλληνες χωρίς Θεό, και κανείς δεν διαμαρτύρεται, ούτε προσμετράει το κόστος της βίας και της αναρχίας μίας υποτιθέμενης δημοκρατίας και τη θεότητα του άκρατου υλισμού, στο τίποτα της υπάρξεώς μας.
Δεν με ενοχλεί τόσο η άποψίς τους, αν και αποκρουστική, ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος και εκφράζει τον ψυχισμό του, υγιή ή αρρωστημένο, με τις πράξεις του.
Με ενοχλεί η άποψις, ότι ήμασταν ''οπισθοδρομικοί'' και ξαφνικά, επιτέλους, προοδεύσαμε και γίναμε πολιτισμένοι.
Υπάρχουν στη χώρα μας δύο κάστες πολιτών: οι ''προοδευτικοί κουλτουριάρηδες'', που δικαιούνται επιδεικτικής απόψεως στα μέσα ενημερώσεως, και τα ταπεινά «υπόλοιπα επικρατείας», που κάνουν το «λάθος» να κάνουν τον σταυρό τους.
Λυπηθήκατε τις κάποιες χιλιάδες που ξοδεύουν κάποιοι γι’ αυτήν την απεχθή διαδικασία αναζητώντας την αλλού.
Δεν άκουσα να λυπάται κανείς για τα εκατομμύρια που δίδονται στις εκτρώσεις, στην κραιπάλη, στα ναρκωτικά, στα «καλλυντικά», στη μόδα, στους οίκους ανοχής, στους πολέμους, στην προσφυγιά, στις σφαγές, στις βρώμικες συναλλαγές, στην προσπάθεια κάποιων ισχυρών, για να είναι πιο δυστυχισμένος ο κόσμος.
Τι υποκρισία! Όχι δική σας, αλλά αυτής της παραπαίουσας κοινωνίας στη δύστυχη Ελλάδα, όπως την κατήντησαν σήμερα.
Μην ξαναπάει κανείς στο Αουσβιτς, ούτε πουθενά αλλού για να θυμώσει και να «φρίξει» με τα κρεματόρια των ναζί.
Σε 70 χιλιόμετρα μόνο( στη Ριτσώνα) , μπορεί να διαβάσει τη «φρικτή» ιστορία της ανθρωπότητος και να «μισήσει» τα θηρία που την κατέφαγαν.
Μόνο 70 χιλιόμετρα τζάμπα!
Αλλά εκεί στη Ριτσώνα δεν είναι Αουσβιτς, είναι «πολιτισμός» στο αρχιτεκτονικό αυτό θαύμα, δεν είναι ναζί, έχει και αναψυκτήριο, να ξεχάσουν τον πόνο τους, και τον εαυτό τους τον ίδιο, αφού ξεφορτώθηκαν πανεύκολα τον νεκρό, δεν λερώθηκαν καν να σκύψουν στον τάφο του.
Θλίψις, οργή, απέχθεια για το πώς κατήντησε το έσωθεν του Έλληνα.
Ο Χριστός αργεί!
Δεν χωράει στη ζωή μας, μας καθυστερεί από την κούφια καθημερινότητά μας.
Ο Χριστός και η Εκκλησία του δεν αναζητεί πελάτες.
Αγάπη αποζητεί από καθαρή καρδιά, «ότι αυτός πρώτος ηγάπησε τον κόσμον».
Δεν είναι οργή.
Είναι θλίψις γι’ αυτήν τη θολωμένη, δύστυχη Ελλάδα, που χαίρεται μόνο γιατί έμεινε στον «πολιτισμό» του ευρώ!
ΙΟΥΣΤΙΝΑ, Μοναχή
