Όλοι οι πειρασμοί αντιμετωπίζονται με τη σιωπή και την ταπείνωση. Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής

 

Μια μέρα είχε πάει στο ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου, που βρίσκεται στην περιοχή των Χαλκουργείων. Εκεί τον πλησίασε ένα παιδί, που ξεχώριζε για την αρετή του κι έτρεχε ακούραστα στις ακολουθίες της εκκλησίας. Τον έλεγαν Νεόφυτο, κι ήταν γιος ενός απ’ τους ονομαστούς άρχοντες…

-Πάτερ, ρώτησε τώρα ο Νεόφυτος, πώς μπορεί ο άνθρωπος να νικάει κάθε πειρασμό του πονηρού.

–Όλοι οι πειρασμοί αντιμετωπίζονται με τη σιωπή και την ταπείνωση. Τι μεγάλη αρετή η σιωπή! Αλλά και η ταπείνωση; Όλα τα έργα του ταπεινού είναι αρεστά στο Θεό και θαυμαστά στους αγγέλους Του, φρικτά όμως και φοβερά στους δαίμονες. Γίνε λοιπόν πολύ ταπεινός, και το Άγιο Πνεύμα θα κατοικήσει μέσα σου και θα νεκρώσει κάθε βιοτική μέριμνα. Το νου σου, παιδί μου, γιατί φοβάμαι πως οι μέριμνες είναι που σ’ εμποδίζουν πιο πολύ από τα έργα του Θεού και σε παρασύρουν σ’ ανώφελα πράγματα. Σε τι θα μας ωφελήσουν αυτά την ημέρα της Κρίσεως; Σε τίποτα! Και μήπως μας έδωσε ο Κύριος τη ζωή αυτή για να τη σπαταλήσουμε σε μάταιες φροντίδες. Όχι, βέβαια! Δώσε λοιπόν ολόκληρο τον εαυτό σου στο Θεό. Φρόντισε εσύ για την ψυχή σου, κι Εκείνος θα ...φροντίσει για τις υλικές σου ανάγκες. «Τις εξ ημών μεριμνών δύναται προσθείναι επί την ηλικίαν αυτού πήχυν ένα;». Πές ότι συνάξαμε μέσα στις αποθήκες μας όλα τα καλά του κόσμου. Τί κερδίσαμε; Έρχεται ξαφνικά ο σκληρός απαιτητής, ο θάνατος, και τότε; Τα αφήνουμε όλα εδώ και πάμε να κατοικήσουμε στον τάφο! Και το μόνο που θα μας έχουν εξασφαλίσει θα είναι η αιώνια κόλαση!… Αυτά στου τα λέει, παιδί μου, ο Θεός με το στόμα ενός αμαρτωλού ανθρώπου. Κόψε λοιπόν από δω και πέρα τις περιττές φροντίδες, και ζήσε όπως θέλει Εκείνος.

Οι νουθεσίες αυτές έκαναν μεγάλη εντύπωση στον νεαρό Νεόφυτο κι έφεραν κατάνυξη στην καρδιά του. Έπεσε στα πόδια του γέροντα και του έβαλε μετάνοια, ευχαριστώντας τον για όσα τον δίδαξε. Μα κι ο όσιος έπεσε ταπεινά στα πόδια του παιδιού και το αποχαιρέτησε στοργικά.

Από τότε ο Νεόφυτος περνούσε τον περισσότερο καιρό του μαζί με τον όσιο. Πήγαινε συχνά και στο κελί του, ρουφώντας αχόρταγα τη θεϊκή διδαχή του, τη γλυκιά σαν το μέλι. Μ’ αυτά ανατράφηκε και μεγάλωσε κι έγινε άνθρωπος του Θεού. Και τόσο οσιακά έζησε, ώστε, όταν ήρθε η ώρα, παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στα χέρια Εκείνου που υπηρέτησε από τα παιδικά του χρόνια.

Απόσπασμα από το βιβλίο : «Ένας Ασκητής επίσκοπος, Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής (4ος αι.)» – Ιερά Μονή Παρακλήτου -η/Υ επιμέλεια, Σοφίας Μερκούρη

 https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/page/3/