Ο ερημίτης Γεώργιος Μαχούριν διηγήθηκε:
«Από καιρό βασανιζόμουν με επίμονους λογισμούς και αναρωτιόμουν αν θα ήταν προτιμότερο ν’αφήσω το μοναστήρι μου και να πάω σε κανένα άλλο πιο απομονωμένο. Εδώ έρχονται και με βλέπουν πολλοί επισκέπτες. Παίρνω και πολλά γράμματα. Ντρέπομαι να διώχνω τους ανθρώπους και πρέπει ν’απαντώ στα γράμματα, που μερικά απ’αυτά είναι σημαντικά. Αυτή η οδυνηρή αβεβαιότης διαρκούσε δυο χρόνια! Δεν έκανα όμως λόγο γι’αυτήν σε κανέναν. Περιωρίζομουν μόνο να φέρνω διαδοχικά στο μυαλό μου όλα τα μέρη, όπου θα μπορούσα ν’αποτραβηχτώ.
»Μια μέρα, ο υποτακτικός μου με ειδοποίησε πως ένας προσκυνητής ερχόταν από την έρημο του Σάρωφ και μου έφερνε εκ μέρους του στάρετς Σεραφείμ χαιρετισμό και ευλογία, καθώς και ένα μήνυμα που ήταν επιφορτισμένος να μου διαβιβάση. Τον έβαλα μέσα και μου είπε τα εξής:
-Ο στάρετς Σεραφείμ σου παραγγέλλει πως είναι ντροπή μετά από τόσα χρόνια που...
πέρασες μέσα σ’ένα μοναστήρι, ν’αφήσης τον εαυτό σου να καταληφθή από τον πειρασμό να φύγης και να πας σ’ένα άλλο. Μην πας πουθενά!»Αφού είπε αυτά ο προσκυνητής, υποκλίθηκε και βγήκε. Στεκόμουν στην θέσι μου σαν καρφωμένος και αναρωτιόμουν με έκπληξι, πώς ένας άνθρωπος που δεν γνώριζα, που δεν είχα δει ποτέ μου, στον οποίο δεν είχα γράψει ποτέ μου, μπορούσε να γνωρίζη τόσο καλά τις σκέψεις μου, και τις πιο απόκρυφες.
Αφού συνήλθα, παρακάλεσα τον υποτακτικό μου να ξαναφέρη μέσα τον προσκυνητή , με την ελπίδα να πάρω απ’αυτόν τίποτε εξηγήσεις. Όμως είχε φύγει πια από το μοναστήρι και ούτε και στον δρόμο τον είδαν. Είχε εξαφανισθή».
Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ
Από το βιβλίο: Χαρίσματα και Χαρισματούχοι , Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.78-79
