Οι λέξεις αγάπη, συμπόνια, ανθρωπιά, αλληλεγγύη, βρίσκουν το αληθινό νόημά τους στην πράξη και την απόφαση μιας οικογένειας από το Ηράκλειο με 3 παιδιά να γίνει ανάδοχος και να βάλει στο σπίτι της και στην καρδιά της ένα μικρό κοριτσάκι με αναπηρία.
Το κοριτσάκι αυτό αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα υγείας, εγκαταλείφθηκε από την μητέρα του η οποία κατάγεται από την Ρουμανία, και έζησε για 4,5 ολόκληρα χρόνια, τα πρώτα της ζωής του, στις αίθουσες της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας Παίδων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου.
Ένα παιδί στο αναπηρικό καροτσάκι, που δεν περπατούσε, δεν μιλούσε, και σήμερα, περπατάει, μιλάει, γελάει και χαίρεται μαζί με τους καινούργιους γονείς και τα αδέλφια του σ’ ένα ζεστό σπίτι που μοιάζει με μια μεγάλη αγκαλιά.
Αυτό το κοριτσάκι μάς δίνει μόνο χαρά
“Εδώ και 2 χρόνια που την έχουμε στην οικογένειά μας και δεν την ξεχωρίζουμε από τα παιδιά μας, αυτό το κοριτσάκι, η Μαρία μας, μας δίνει μόνο χαρά”, είπαν ο Δημήτρης Βάμβουκας, ιδιοκτήτης καφενείου και η σύζυγός του Στέλλα Μαρή, νοσηλεύτρια στη ΜΕΘ Παίδων του ΠΑΓΝΗ, οι οποίοι πριν λίγες ημέρες σε...
μια μεγάλη γιορτή γεμάτη συγκίνηση, όπου συμμετείχαν περισσότεροι από 650 προσκεκλημένοι, βάπτισαν το Μαράκι τους, όπως τη λένε μαζί με την 4χρονη κόρη τους την Ελένη, που λατρεύει το καινούργιο αδελφάκι της όπως και τα άλλα παιδιά της οικογένειας, ο Μανόλης, μαθητής της δευτέρας Γυμνασίου και η Μαρία, μαθήτρια της έκτης τάξης του δημοτικού.
Η καλύτερη απόφαση που πήραμε στη ζωή μας
Οι ανάδοχοι γονείς μίλησαν στην “Π” για την απόφασή τους να κάνουν την Μαρία που είναι σήμερα, 8,5 ετών αλλά έχει νοημοσύνη 2χρονου παιδιού, μέλος της οικογένειάς τους.
“Είναι η καλύτερη απόφαση που έχουμε πάρει στη ζωή μας” λένε και οι δύο με μια φωνή. Ο Δημήτρης Βάμβουκας αναφέρει: “Το παιδάκι αυτό ήταν εγκαταλειμμένο στο ΠΑΓΝΗ με αμέτρητα προβλήματα υγείας. Όταν το πρωτοείδα ήταν ένα “φυτό” στο αναπηρικό καροτσάκι χωρίς δυνατότητα καμιάς επικοινωνίας. Θυμάμαι το προσωπάκι του, λίγο παραμορφωμένο, τα χεράκια του…
Η γυναίκα μου, που δουλεύει στην Εντατική Παίδων, το έβλεπε καθημερινά, το φρόντιζε μαζί με τους άλλους εργαζόμενους στη μονάδα, το έφερνε πότε – πότε σπίτι για λίγες ώρες να αλλάζει περιβάλλον, τα Χριστούγεννα, τις γιορτές και το επέστρεφε στο νοσοκομείο.
Μια μέρα, έρχεται σπίτι και μου λέει: “Η Μαρία θα πάει σε ίδρυμα, μια κυρία που επρόκειτο να την πάρει, τελικά το μετάνιωσε και το παιδί θα πάει στην Πόμπια.
“Τι λες, να την πάρουμε εμείς”;
“Να την πάρουμε, της λέω και ούτε για μια στιγμή δεν μετανιώσαμε γι’ αυτή μας την απόφαση. Ούτε εμείς ούτε και τα παιδιά μας”!
Ο κ. Βάμβουκας μιλά με μεγάλη συγκίνηση για την τεράστια αλλαγή της Μαρίας τα 2 αυτά χρόνια που ζει στο σπίτι τους.
Η μεταμόρφωση της Μαρίας
“Την κοιτάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Το παιδάκι αυτό που ήταν “φυτό”, περπατά μόνο του, έχει αρχίσει να μιλάει, μας φωνάζει μαμά και μπαμπά, τρέχει να χωθεί στην αγκαλιά μας, παίζει με την μικρή μας κόρη, με τα μεγαλύτερα αδέλφια της, τα ξαδέλφια της, που την φροντίζουν πάρα πολύ, έχει γίνει ένα κοινωνικό, ένα χαρούμενο παιδί που πάει στο ειδικό σχολείο και καθόλου δεν μας έχει κουράσει σε τίποτα. Το μόνο που θέλει είναι φιλιά και αγκαλιές”.
Ο ανάδοχος πατέρας τονίζει ότι όλη η ευρύτερη οικογένεια, συγγενείς και φίλοι, έχουν αγκαλιάσει το κοριτσάκι και την απόφασή τους να γίνουν ανάδοχοι γονείς, ενώ από τις ωραιότερες και πιο συγκινητικές στιγμές της οικογένειας ήταν η βάπτιση των δύο παιδιών από τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.κ. Ειρηναίο.
Πώς μπορούσαμε να αδιαφορήσουμε για ένα ανυπεράσπιστο παιδί;
“Έχουμε χώρο, χρόνο, είχαμε τη δυνατότητα, το θέλαμε πολύ, θα ήταν ανήθικο να μην πάρουμε αυτό το παιδί και να το αφήσουμε να καταλήξει σ’ ένα ίδρυμα” μας είπε η μαμά της Μαρίας, Στέλλα Μαρή – Βάμβουκα η οποία κοιτάζει το κοριτσάκι χαμογελώντας και εκείνο τρέχει να χωθεί στην αγκαλιά της.
“Νιώθω ευλογημένη” λέει, “γι’ αυτή μας την απόφαση. Πώς μπορούσαμε να αδιαφορήσουμε για ένα ανυπεράσπιστο παιδί, πώς μπορούσαμε να το αφήσουμε να πάει σε ίδρυμα; Πήραμε αυθόρμητα με τον άνδρα μου αυτή την απόφαση.
Αυτό το πλάσμα έχει δείκτη νοημοσύνης παιδιού 2 χρονών. Έχει ανάμεσα στα άλλα καρδιακή ανεπάρκεια και πνευμονική υπέρταση, καθημερινά του δίνουμε φάρμακα, πώς ήταν δυνατόν να μην θέλουμε να το κάνουμε ευτυχισμένο αφού μπορούσαμε; Θέλουμε να δώσουμε σ’ αυτό το κοριτσάκι, που το εγκατέλειψε η μητέρα του, μια καλύτερη ποιότητα ζωής -όσο ζήσει- την αγάπη και την ζεστασιά μιας οικογένειας.
Δεν το ξεχωρίζουμε από τα παιδιά μας και να είστε σίγουρη εμείς νιώθουμε τη μεγαλύτερη ευτυχία για αυτά που εκείνη μας δίνει και είναι πολύ περισσότερα από αυτά που εμείς της προσφέρουμε”.
https://iliaxtida.wordpress.com/2021/10/18/%ce%ad-%ce%ac-%ce%adsig/
