Χαράλαμπος Ἄνδραλης
Δικηγόρος
"Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθὼς καὶ ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοὺν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κράτους» Ἄρθρο 21 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος"
Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 21 τοῦ Συντάγματος, ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι, οὔτε μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς μία ἁπλὴ ἔννομη σχέση μεταξὺ κάποιων ἀνθρώπων, ἀλλὰ ὡς θεμέλιο τοῦ Ἔθνους.
Ὁ συνταγματικὸς νομοθέτης στὸ ἄρθρο 21, ὡς οἰκογένεια ἐννοεὶ χωρὶς ἀμφιβολία, τὴ μοναδικὴ ἕως σήμερα νομικὰ ἀναγνωρισμένη μορφὴ οἰκογένειας. Ἄλλωστε, οὔτε... ὁ πιὸ φανατικὸς ΛΟΑΤΚΙ θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχυριστεὶ ὅτι οἱ «οἰκογένειες» ὁμοφυλοφίλων θὰ εἶναι θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, ἔννοιες ποὺ ἀποστρέφονται στὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τους οἱ ὑποστηρικτές τους.
Στὸ ἴδιο συνταγματικὸ ἄρθρο προστατεύονται ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία, ἔννοιες συνυφασμένες μὲ τὴν παραδοσιακὴ οἰκογένεια. Χρήζουν προστασίας, ὄχι μόνο ἐπειδὴ ...εἶναι ἱεροὶ θεσμοί, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ οἱ μητέρες καὶ τὰ παιδιά - ἰδίως αὐτά – βρίσκονται σὲ ἀδύναμη θέση, ἐξαρτώμενα ἀπὸ τὴ φροντίδα τῆς οἰκογένειας καὶ δευτερευόντως τῆς πολιτείας.
Ὅμως, στὰ πλαίσια τῆς ἀντιστροφῆς τῶν ἐννοιῶν, βασικὸ ἐπιχείρημα ὑπὲρ τῆς τεκνοθεσίας ἀπὸ ὁμοφυλόφιλους, εἶναι ἡ ὑποτιθέμενη καταπάτηση τῶν δικαιωμάτων τῶν παιδιῶν ποὺ μεγαλώνουν σὲ «οἰκογένειες» ἀπὸ ὁμόφυλα ζεύγη. Τὸ βασικότερο δικαίωμα αὐτῶν τῶν παιδιῶν, δηλαδὴ ἡ ἀνατροφὴ σὲ μία πραγματικὴ οἰκογένεια καὶ ἡ προστασία τῆς παιδικῆς ἡλικίας τους, καταπατῶνται ἐγκληματικά, χάριν τῶν ὁμόφυλων συντρόφων, ὅμως αὐτὴ ἡ καταπάτηση δὲν ἐνοχλεὶ τὴν ὑποκριτικὴ εὐαισθησία τῶν διαμορφωτῶν τῆς κοινῆς γνώμης.
Ἡ δὲ ἐπίκληση τῆς ἰσότητας γιὰ τὴ θέσπιση ὁμοφυλόφιλου γάμου καὶ υἱοθεσίας, εἶναι ἀπολύτως ἐσφαλμένη, διότι ἡ ἀρχὴ τῆς ἰσότητας ἐπιβάλλει τὴν ὁμοιόμορφη μεταχείριση προσώπων ποὺ τελοὺν ὑπὸ τὶς ἴδιες ἢ παρόμοιες συνθῆκες.
Δὲν εἶναι ὅμοιες περιπτώσεις τὰ ἀνδρόγυνα μὲ τὰ ὁμόφυλα ζευγάρια, διότι τὸ πρῶτο εἶναι μιὰ φυσικὴ κατάσταση, ἐνῶ τὸ δεύτερο μία τεχνητὴ καὶ μάλιστα ἀφύσικη. Τὸ σχῆμα τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας, δὲν εἶναι γνώρισμα τῆς «θεοκρατικῆς» Ἑλλάδας. Σὲ ὅλους τους πολιτισμοὺς τῆς γῆς ἡ οἰκογένεια εἶχε τὴν ἴδια μορφή, ἐνῶ ἡ ὁμοφυλοφιλία, παρ' ὅτι ὑπῆρχε πάντοτε ὡς σεξουαλικὴ συμπεριφορά, δὲν ἐλάμβανε οἰκογενειακὸ κῦρος, ἀλλὰ ἀποτελοῦσε στὶς περισσότερες περιπτώσεις κάτι περιθωριακό.
Μόλις στὶς ἀρχὲς τοῦ 21ου αἰῶνα, ἄρχισαν νὰ θεσμοθετοῦνται δειλά - δειλὰ οἱ ἀπομιμήσεις τῆς πανανθρώπινα ἀποδεκτῆς οἰκογένειας. Ὡστόσο, ἂν καὶ οἱ κοινωνίες «προχωρούν», ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου παρέμεινε ἴδια καὶ δύο ὁμόφυλοι ἐραστὲς δὲν μποροῦν νὰ τεκνοποιήσουν μαζί. Οἱ φυσικοὶ νόμοι ἔχουν σταθερές, οἱ ὁποῖες δὲν μποροῦν νὰ μεταβληθοῦν καὶ ἂν μεταβληθοῦν ἐπέρχονται σοβαρὲς δυσλειτουργίες. Ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἀντιτίθεται στὴ φύση του ὑποφέρει, καὶ αὐτὸ εἶναι φυσικὸς νόμος, ὅσο καὶ ἂν δὲν τὸ παραδέχονται οἱ φορεῖς αὐτῶν τῶν αἰτημάτων, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι τὸ πρόβλημά τους θὰ λυθεῖ ἂν ἀποδεχτοῦν τὴν ἐπιλογή τους ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ ἂν ἡ κοινωνία θεσμοθετήσει τὶς σχέσεις τους.
Τὸ ὅτι ἡ ἀνδρόγυνη οἰκογένεια ὑπῆρχε ὡς θεσμὸς σὲ ὅλους τους πολιτισμούς, φανερώνει ὅτι δὲν εἶναι κοινωνικὴ ἐφεύρεση, ἀλλὰ φυσικὴ κατάσταση καὶ ἑπομένως ἡ ἐξίσωσή της μὲ τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς σχέσεις, ἀποτελεῖ ἐξομοίωση διαφορετικῶν περιπτώσεων, ἡ ὁποία δὲν εἶναι σύμφωνη μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς ἰσότητας.
Ἐπιπλέον, τὸ ὅτι κάποια ἀνδρόγυνα ἢ μεμονωμένοι γονεῖς, εἶναι ἀκατάλληλοι γονεῖς, δὲν εἶναι ἐπιχείρημα γιὰ νὰ ἀλλοιωθεῖ ὁ φυσικὸς θεσμὸς τῆς οἰκογένειας, ὅπως καὶ τὸ ὅτι ἕνας ὑπουργὸς παρανόμησε ἢ ἀπέτυχε, δὲν εἶναι ἐπιχείρημα γιὰ νὰ καταργηθοῦν τὰ ὑπουργεῖα. Αὐτὴ ἡ ἰσοπεδωτικὴ ἐπιχειρηματολογία τῶν δικαιωματιστών, ὅσο ἐσφαλμένη καὶ νὰ εἶναι, ὀφείλει νὰ ἀφυπνίσει τὶς παραδοσιακὲς οἰκογένειες στὴν προτεραιοποίηση τῆς βελτίωσης τῶν ἐνδοοικογενειακῶν σχέσεων καὶ στὴν ἐπανεκτίμηση τῆς σημασίας ὑγιοῦς οἰκογενειακοῦ περιβάλλοντος γιὰ τὰ παιδιά.
Ὄντως, ἡ οἰκογένεια εἶναι θεμέλιο τοῦ Ἔθνους, διότι σ' αὐτὴν ἀναπτύσσονται οἱ πρῶτες κοινωνικὲς σχέσεις τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὶς ὁποῖες στὴν παιδική του ἡλικία μαθαίνει τὴν ὁμαδικότητα, τὴν πειθαρχία, τὴν ἀγάπη. Ὅλα αὐτά, κατὰ κοινὴ ὁμολογία, θεμελιώνουν ἰσχυροὺς χαρακτῆρες καὶ προσφέρουν ἀτομικὰ καὶ κατ' ἐπέκταση κοινωνικά, ψυχικὴ ἰσορροπία καὶ εὐτυχία. Γι' αὐτό, δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε ὅτι ἡ κρίση τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας ἔχει βαρύνουσα ἐπιρροὴ στὴ γενικότερη ἀνισορροπία.
Ὅλα τα παραπάνω, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ τεράστιο δημογραφικὸ πρόβλημα καὶ τὴν κρίση ἀξιῶν τῶν Ἑλλήνων, ὁδηγοῦν στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ προαποφασισμένη θεσμοθέτηση ὁμοφυλοφιλικοῦ γάμου καὶ τεκνοθεσίας θὰ εἶναι ὄχι μόνο ἀντίθετη μὲ τὸ Σύνταγμα καὶ τὸν ἀξιακὸ κώδικα τῆς Ἑλλάδας, ἀλλὰ καὶ καταστροφικὴ γιὰ τὴ χώρα μας.
Χαράλαμπος Ἄνδραλης, Δικηγόρος
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2023/12/blog-post_68.html#more
