Κάποτε τοῦ μιλοῦσα γιὰ τὴν ἠθικὴ κρίση τῆς ἐποχῆς μας, ἡ ὁποία, μὲ τὰ ἐκπληκτικὰ ὀπτικοακουστικὰ μέσα τηλεπικοινωνίας, ἔχει πάρει τὴ μορφὴ παγκόσμιας ἐπιδημίας δαιμονικῆς ἀποστασίας, ποὺ δὲν ἔχει προηγούμενο στὴν ἱστορία, ἀπὸ πλευρᾶς ἐκτάσεως καὶ βάθους της.
Ὁ Γέροντας δὲν μιλοῦσε. Μόλις ὅμως τοῦ εἶπα ὅτι φοβοῦμαι πὼς ὁ Θεὸς θὰ ἐπιτρέψει σκληρότατες τιμωρίες γιὰ νὰ συνετισθοῦμε, ἀντέδρασε μὲ τὰ λόγια:
“Ὄχι, ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ! Ὁ ἄνθρωπος αὐτοτιμωρεῖται, ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὸν Θεό. Εἶναι, ἂς ποῦμε: Ἐδῶ νερό, ἐκεῖ φωτιά. Εἶμαι ἐλεύθερος νὰ διαλέξω. Βάζω τὸ χέρι μου στὸ νερό, δροσίζομαι. Τὸ βάζω στὴ φωτιά, καίγομαι”.
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου)
porphyrios.net
