Νά βάλω τό λαδάκι στά νηστικά παιδιά μου ἤ στό εἰκονοστάσι;
Μία συγκινητική ἱστορία...
Ἦταν παραμονή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, 24 Μαρτίου τοῦ 1942, καί ἤμασταν στή Δράμα, στήν ἰδιαιτέρα μου πατρίδα, Ἤ ξένη κατοχή ἦταν Βουλγάρικη. Οἱ στερήσεις, οἱ ἀρρώστιες καί ἤ πείνα εἶχαν πάρει τρομακτικές διαστάσεις καί ὁ Θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς καί μεγάλους καί ἰδιαιτέρως τά παιδιά. Μεταξύ τῶν συγγενῶν μου εἶχα καί μία μακρινή θεία, χήρα μέ πέντε παιδιά. Τόν ἄνδρα τῆς τόν εἶχαν σκοτώσει οἱ κατακτητές πρίν ἀπό ἔξι μῆνες στίς σφαγές τῆς 29 ἤς Σεπτεμβρίου τοῦ 1941. Ἀπό τρόφιμα τῆς εἶχαν ἀπομείνει ἕνα δάκτυλο ἐλαιόλαδο καί μία “χούφτα” καλαμποκάλευρο. Ἐκεῖνο λοιπόν τό ἀπόγευμα, σκέφθηκε ὅτι αὔριο, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, εἶχε ἔστω καί κάτι λίγο γιά τροφή στά παιδιά: ἑκατό δράμια ἀλευράκι κι ἕνα δάκτυλο λαδάκι.
Ἦταν παραμονή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, 24 Μαρτίου τοῦ 1942, καί ἤμασταν στή Δράμα, στήν ἰδιαιτέρα μου πατρίδα, Ἤ ξένη κατοχή ἦταν Βουλγάρικη. Οἱ στερήσεις, οἱ ἀρρώστιες καί ἤ πείνα εἶχαν πάρει τρομακτικές διαστάσεις καί ὁ Θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς καί μεγάλους καί ἰδιαιτέρως τά παιδιά. Μεταξύ τῶν συγγενῶν μου εἶχα καί μία μακρινή θεία, χήρα μέ πέντε παιδιά. Τόν ἄνδρα τῆς τόν εἶχαν σκοτώσει οἱ κατακτητές πρίν ἀπό ἔξι μῆνες στίς σφαγές τῆς 29 ἤς Σεπτεμβρίου τοῦ 1941. Ἀπό τρόφιμα τῆς εἶχαν ἀπομείνει ἕνα δάκτυλο ἐλαιόλαδο καί μία “χούφτα” καλαμποκάλευρο. Ἐκεῖνο λοιπόν τό ἀπόγευμα, σκέφθηκε ὅτι αὔριο, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, εἶχε ἔστω καί κάτι λίγο γιά τροφή στά παιδιά: ἑκατό δράμια ἀλευράκι κι ἕνα δάκτυλο λαδάκι.
Ξαφνικά τά μάτια τῆς ἔπεσαν πάνω στό σβησμένο κανδήλι, ποῦ ἦταν κρεμασμένο μπροστά στό εἰκονοστάσι. καί τότε μπῆκε στό δίλημμα: Τό λαδάκι στά νηστικά παιδιά της ἤ στό εἰκονοστάσι μέ τήν εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ; Ἀποφασιστικά ὅμως ἔκαμε τόν Σταυρό της καί εἶπε στήν Παναγία: “Παναγία μου! ''Ἐγώ θά Σού ἀνάψω τό καντήλι, γιατί ἤ μέρα ποῦ ξημερώνει εἶναι πολύ μεγάλη γιά τήν πίστη μας, ἀλλά καί Σύ ὅμως ἀνάλαβε νά....
μοῦ θρέψης τά παιδιά''.
Πῆρε τό λιγοστό λαδάκι καί μ’ αὐτό ἄναψε τό καντήλι τῆς Παναγίας. Τό ἱλαρό του φῶς φώτισε τό φτωχικό σπίτι καί ἤ καρδιά τῆς γέμισε ἀπό γαλήνη. Αὐτό τούς συνόδευσε στή βραδινή τους προσευχή καί στόν ὕπνο τούς ὅλο ἐκεῖνο τό ἀξέχαστο βράδυ.
Τήν ἄλλη μέρα, μετά τή Θεία Λειτουργία, ἤ θεία μου ἄνοιξε τό ντουλάπι, γιά νά πάρει τό λιγοστό ἀλεύρι, καί ἔμεινε ἄφωνη. Τί βλέπει; Τό ''λαδερό'' γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, καί δύο σακοῦλες γεμάτες ἀλεύρι καί μακαρόνια!…
Σταυροκοπήθηκε ἤ γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας καί εὐχαριστώντας τόν Θεό καί τήν Παναγία γιά τό μεγάλο θαῦμα, ἀλλά δέν εἶπε σέ κανένα τίποτα. Γιά δύο χρόνια οὔτε τό λάδι ἀδείαζε ἀπό τό μπουκάλι, οὔτε καί τό ἀλεύρι ''σώθηκε'' ποτέ, παρά τήν καθημερινή τους χρήση γιά ἔξι στόματα, γιά ἀνταλλαγή μέ ἄλλα τρόφιμα καί γιά κρυφή ἐλεημοσύνη. Ἄλλα καί τό κανδήλι παρέμεινε ἀπό τότε μέρα – νύχτα ἀναμμένο, μαρτυρώντας μέ τό ἄσβεστο φῶς τοῦ τή ζωντανή πίστη αὐτῆς τῆς εὐλογημένης γυναίκας.
ΒΙΒΛ. ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
