Νά βάλω τό λαδάκι στά νηστικά παιδιά μου ἤ στό εἰκονοστάσι;

Μία συγκινητική ἱστορία...
Ἦταν παραμονή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, 24 Μαρτίου τοῦ 1942, καί ἤμασταν στή Δράμα, στήν ἰδιαιτέρα μου πατρίδα, Ἤ ξένη κατοχή ἦταν Βουλγάρικη. Οἱ στερήσεις, οἱ ἀρρώστιες καί ἤ πείνα εἶχαν πάρει τρο­μακτικές διαστάσεις καί ὁ Θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς καί με­γάλους καί ἰδιαιτέρως τά παιδιά. Μεταξύ τῶν συγγενῶν μου εἶχα καί μία μακρινή θεία, χήρα μέ πέντε παιδιά. Τόν ἄνδρα τῆς τόν εἶχαν σκοτώσει οἱ κατακτητές πρίν ἀπό ἔξι μῆνες στίς σφαγές τῆς 29 ἤς Σεπτεμβρίου τοῦ 1941. Ἀπό τρόφιμα τῆς εἶχαν ἀπομείνει ἕνα δάκτυλο ἐλαιόλαδο καί μία “χούφτα” κα­λαμποκάλευρο. Ἐκεῖνο λοιπόν τό ἀπόγευμα, σκέφθηκε ὅτι αὔριο, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, εἶχε ἔστω καί κάτι λίγο γιά τροφή στά παιδιά: ἑκατό δράμια ἀλευράκι κι ἕνα δάκτυλο λαδάκι.
Ξαφνικά τά μάτια τῆς ἔπεσαν πάνω στό σβησμένο κανδήλι, ποῦ ἦταν κρεμασμένο μπροστά στό εἰκονοστάσι. καί τότε μπῆκε στό δί­λημμα: Τό λαδάκι στά νηστικά παιδιά της ἤ στό εἰκονοστάσι μέ τήν εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ; Ἀποφασιστικά ὅμως ἔκαμε τόν Σταυρό της καί εἶπε στήν Παναγία: “Παναγία μου! ''Ἐγώ θά Σού ἀνάψω τό καντήλι, γιατί ἤ μέρα ποῦ ξημε­ρώνει εἶναι πολύ μεγάλη γιά τήν πίστη μας, ἀλλά καί Σύ ὅμως ἀνάλαβε νά....

 μοῦ θρέψης τά παιδιά''.
Πῆρε τό λιγοστό λαδάκι καί μ’ αὐτό ἄναψε τό καντήλι τῆς Πανα­γίας. Τό ἱλαρό του φῶς φώτισε τό φτωχικό σπίτι καί ἤ καρδιά τῆς γέμι­σε ἀπό γαλήνη. Αὐτό τούς συνόδευσε στή βραδινή τους προσευχή καί στόν ὕπνο τούς ὅλο ἐκεῖνο τό ἀξέχαστο βράδυ.
Τήν ἄλλη μέρα, μετά τή Θεία Λειτουργία, ἤ θεία μου ἄνοιξε τό ντου­λάπι, γιά νά πάρει τό λιγοστό ἀλεύρι, καί ἔμεινε ἄφωνη. Τί βλέπει; Τό ''λαδερό'' γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, καί δύο σακοῦλες γεμάτες ἀλεύρι καί μακαρόνια!…
Σταυροκοπήθηκε ἤ γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας καί εὐχαρι­στώντας τόν Θεό καί τήν Παναγία γιά τό μεγάλο θαῦμα, ἀλλά δέν εἶπε σέ κανένα τίποτα. Γιά δύο χρόνια οὔτε τό λάδι ἀδείαζε ἀπό τό μπουκάλι, οὔτε καί τό ἀλεύρι ''σώθηκε'' ποτέ, παρά τήν καθημερινή τους χρήση γιά ἔξι στό­ματα, γιά ἀνταλλαγή μέ ἄλλα τρόφιμα καί γιά κρυφή ἐλεημοσύνη. Ἄλλα καί τό κανδήλι παρέμεινε ἀπό τότε μέρα – νύχτα ἀναμμένο, μαρτυ­ρώντας μέ τό ἄσβεστο φῶς τοῦ τή ζωντανή πίστη αὐτῆς τῆς εὐλο­γημένης γυναίκας.
ΒΙΒΛ. ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ