Λουσμένη πάντα μές το
φώς,
βωμούς σε κάθε βήμα.
Στο σταυροδρόμι των
εθνών,
θρύλος, αιώνων
ποίημα.
Βοριάς των
χιονοσκέπαστων,
του πόντου μαϊστράλι,
μύρο σκορπούν
χαμόγελο,
βασιλικού τη χάρη.
Από το αγριολούλουδο
ως και το μελισσάκι,
την χρυσοπράσινη
ελιά,
το ταπεινό εκκλησάκι
Στου Άθου την ψηλή
κορφή
ως τα Λευκά τα Όρη,
την σκλάβα “εναλίαν
γήν” (Κύπρος)
στου Πύρρου τ'
ανηφόρι (Β. Ήπειρος).
Όλα φωνάζουν,
μελωδούν,
“κεκράξονται
οι λίθοι”.
Πάψτε τους θρήνους.
“Θαρσείν χρη”.
Η Ελλάς δε θα
λυγίσει!
(π.Ιωήλ. Κόνιτσα).
