ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΟΔ. ΕΛΥΤΗ

 

 

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία;  Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως... θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές,για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το  Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Ναπεριμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.  Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.    Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που ηζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.  Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.  Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.  Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματαστη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μιαδραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξήσου.   Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.  Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.  Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες καιαπελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.   Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.   Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμήτους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνοςαδυσώπητος από πάνω τους.  Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.  Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.  Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα τωνανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μιαπολύχρωμη μπουγάδα.   Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή