Της Στέφης Χριστοδούλου | Ορθόδοξη Αλήθεια-φύλλο Σεπτεμβρίου
Οι Αγιοι Πατέρες λένε: «Είδες τον αδελφόν σου; Είδες Κύριον τον Θεόν σου»! Πράγματι.
Κάθε άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ ̓ εἰκόνα καὶ καθ ̓ ὁμοίωσιν Θεού». Συνεπώς, στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου οφείλουμε πάντοτε να διακρίνουμε την εικόνα του Θεού, την οποία καλούμαστε να διακονήσουμε στα πρόσωπα αυτών που πονούν και υποφέρουν από τις διάφορες δοκιμασίες της ζωής.
O π. Γεώργιος Μπάμπος είναι ένας κληρικός που αποτελεί εξαίρεση στη σκληρότητα της εποχής μας. Καθημερινά βιώνει στην πράξη την αγάπη του Ιερού Ευαγγελίου, με τα έργα του, αποδεικνύοντας πως ανήκει στην κατηγορία των κληρικών που δεν μένουν μόνο στα «ξύλινα» λόγια από άμβωνος, αλλά κατεβαίνει και ίδιος στο «πεζοδρόμιο της ζωής».
Είναι ιερέας εδώ και μόλις οκτώ χρόνια, αφού προηγουμένως ήταν υπάλληλος του υπ. Ανάπτυξης, όπου εργάστηκε για 25 χρόνια. Δύο μήνες πριν βγει στη σύνταξη, χειροτονήθηκε ιερέας. «Δεν έγινα παπάς για να κονομήσω, αλλά από αγάπη στον Χριστό και τον συνάνθρωπο» λέει χαρακτηριστικά.
Χειροτονήθηκε από τον Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιο και τοποθετήθηκε εφημέριος στην Αλίαρτο, μια και επιθυμία του ήταν να λειτουργεί στο πιο μικρό εκκλησάκι της Μητρόπολης Θηβών. Σήμερα υπηρετεί ως άμισθος ιερέας στις Γυναικείες Φυλακές Ελαιώνα, όπως και ...
στις φυλακές απεξάρτησης τοξικομανών που βρίσκονται ακριβώς δίπλα.
Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» τον συνάντησε στο σπίτι του στη Νέα Πεντέλη, σε ένα διαμέρισμα-μικρό «σούπερ μάρκετ αγάπης», μια και κάθε γωνιά του ήταν κατειλημμένη από κούτες τροφίμων, είδη πρώτης ανάγκης, γάλατα για μωρά, κρέας, καραμέλες και παιχνίδια. Ακούραστος και ενθουσιώδης, τρέχει από τη μια άκρη της Αθήνας στην άλλη, προκειμένου να συλλέξει ό,τι μπορεί για να ανακουφίσει αυτούς που εμείς βλέπουμε ως εγκληματίες, ληστές ή τοξικομανείς, αλλά εκείνος στο πρόσωπό τους βλέπει τον Χριστό.
Ενθουσιάζεται όταν μιλά για τις «αποθηκευμένες ψυχές», που καταφέρνουν και βρίσκουν μέσα σε αυτόν τον «τόπο του μεγάλου πόνου» την αληθινή μετάνοια. Με υπερηφάνεια αναφέρεται στο μικρό εκκλησάκι που έχτισε με δική του πρωτοβουλία και χάρη στη βοήθεια και την ευαισθησία των πιστών, αφιερωμένο στον ληστή Αγ. Μωυσή τον Αιθίοπα, στις φυλακές απεξάρτησης τοξικομανών. Μέσα σε αυτό έχει καταφέρει να στεγάσει τον καημό, αλλά και την ελπίδα εκείνων των ασθενών-κρατουμένων που την αναζητούν μέσα από την αλήθεια της πίστης μας, αλλά και την πραγματική μετάνοια.
Αντίστοιχα και στις γυναικείες φυλακές, όπου τις Κυριακές λειτουργεί, ο ναός γεμίζει. «Παρακολουθούν», λέει, «περίπου 50-60 άτομα. Ελληνίδες, Αλβανίδες, Βουλγάρες, Γεωργιανές και Ρωσίδες».
Το έργο του είναι δύσκολο και απαιτητικό, όμως εκείνος δεν απογοητεύεται. «Η αγάπη του Θεού με μπουκώνει - ό,τι ζητήσω Εκείνος μου το δίνει» λέει χαρακτηριστικά.
Τα αδικήματα που βαραίνουν τις περίπου 360 κρατούμενες είναι κυρίως κακουργηματικά, δηλαδή είτε οικονομικά είτε ποινικά, ενώ συγκλονίζουν οι πτέρυγες που φιλοξενούν τις μητέρες με τα παιδιά τους. Ταλαιπωρημένες υπάρξεις προσπαθούν πίσω από σιδερένιες πόρτες να ασκήσουν το μητρικό καθήκον τους, ενώ αθώα πλάσματα μεγαλώνουν σε θλιβερά κελιά και παίζουν σε διαδρόμους με γκρίζα κάγκελα. «Εχουν καλύτερη μεταχείριση» υπογραμμίζει ο παπα-Γιώργης.
«Οσο έχουν το παιδί τους μαζί -δηλαδή, έως τα τρία και κάτι χρόνια του-, η μία ημέρα πιάνεται για δύο για την έκτιση της ποινής τους» διευκρινίζει, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στις ισοβίτισσες κρατούμενες.
«Αυτές που είναι καταδικασμένες για κάποιες αποτρόπαιες πράξεις, όπως φόνοι ή συμμετοχή σε φόνο, είναι εκείνες που έχουν τη μεγαλύτερη μετάνοια» υπογραμμίζει.
«Για τις περισσότερες από αυτές ήταν η κακιά στιγμή. Ο καθ' έξιν εγκληματίας είναι άλλος - οι ισοβίτισσες δεν είναι ανάλγητες. Αυτό μπορεί να ισχύει για κάποιες που ίσως, έπειτα από πολλά χρόνια εγκλεισμού, ιδρυματοποιήθηκαν ή για άλλες που έχουν χάσει τα λογικά τους» υπογραμμίζει.
Το μεγαλείο ψυχής της κρατουμένης που πήρε πάνω της φόνο, για να καλύψει τον πραγματικό «οικογενειάρχη» δολοφόνο, συγκλονίζει.
«Δεν έκανα εγώ το έγκλημα, πάτερ» εξομολογείται. «Ποιος το έκανε, το ξέρω» συνεχίζει.
«Και γιατί δεν το λες;» τη ρωτά εκείνος. «Αυτός έχει γυναίκα και παιδιά. Εγώ είμαι ένα τομάρι» απαντά εκείνη, αποδεικνύοντας το μεγαλείο της ψυχής που μπορεί να κρύβεται ακόμα και πίσω από παγερές σιδερόπορτες, αφού η πνευματική ελευθερία του νου και της καρδιάς δεν φυλακίζεται.
«Δεν είμαι το αυτί του διευθυντή εγώ! Είμαι ιερέας»
«Μέσα στις φυλακές δεν φαντάζεσαι πόσο καλές ψυχές θα γνωρίσεις» αναφέρει και θυμάται την ιστορία της κυρα-Μαρίας, η οποία φυλακίστηκε εξαιτίας των συσσωρευμένων χρεών του μαγαζιού που διατηρούσε στην επαρχία.
«Οταν έμπαινε στην εκκλησία τις Κυριακές, εγώ το ένιωθα. Ο ναός έλαμπε» τονίζει και προσθέτει: «Το έργο της, μοναδικό. Σαν στοργική μάνα πλησίαζε τον κάθε πονεμένο, απογοητευμένο ή και θυμωμένο, προκειμένου να τον νουθετήσει, να τον αγκαλιάσει με έναν λόγο παρηγοριάς ή ακόμα και να τον συμβουλεύσει να ντυθεί καλύτερα για να μην κρυώσει» αναφέρει.
Σήμερα, η κυρα-Μαρία -ως καθαρά άνθρωπος της προσφοράς-, αποφυλακισμένη πλέον, φροντίζει το αυτιστικό εγγονάκι της.
«Οταν πρωτοέρχεται κάποια για να εξομολογηθεί», συνεχίζει ο παπα-Γιώργης, «της εξηγώ πως εγώ δεν είμαι το αυτί του διευθυντή.
"Αν δεν το πιστεύεις, φύγε" της ξεκαθαρίζω, προκειμένου να κατακτήσω την εμπιστοσύνη της, ώστε να ξεκινήσει μεταξύ μας μια πιο προσωπική σχέση».
Η μετάνοια έχει ονομαστεί από τους Πατέρες της Εκκλησίας «δεύτερο βάπτισμα» και είναι πραγματικά συγκινητικές οι ιστορίες γυναικών που, σύμφωνα με τον πατέρα Γεώργιο, προσέρχονται με συντριβή για να εναποθέσουν στο πετραχήλι του τον πόνο και τα βάρη των αμαρτιών τους, θύματα και οι ίδιες της ζωής, ώστε να καθαριστούν στο «λουτρό» της εξομολόγησης, μια και ο ίδιος, όπως υπογραμμίζει, δεν είναι εισαγγελέας ή ανακριτής.
«Οι περιπτώσεις δεν είναι καρμπόν - καθεμιά είναι ξεχωριστή» υπογραμμίζει
«Ανόμοιες εικόνες, παρόμοιες όμως προς την εικόνα της μοναδικής δημιουργίας» είχε πει ο Αγιος Παΐσιος.
«Ο καλός ο άνθρωπος δεν χάνεται. Ακόμα και μέσα στα κελιά βγαίνουν και λουλούδια»
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο παπα-Γιώργης δεν λειτουργεί όπως οι υπόλοιποι ιερείς, με την έννοια ότι μέσα σε έναν χώρο όπως οι φυλακές κάθε λεπτομέρεια κατά τη διάρκεια της κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας πρέπει να γίνεται αντιληπτή από αυτόν.
«Αναστάτωση», όπως μας εκμυστηρεύτηκε, «μπορεί να προκληθεί είτε από την κλοπή ενός κεριού (το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως καλούπι για κλειδαριά) είτε από διακίνηση ναρκωτικών μέσα στον ναό», γεγονότα για τα οποία απαιτείται η επέμβασή του. «Υπάρχει μια στενή σχέση εμπιστοσύνης στο πρόσωπό μου από το προσωπικό και τους δεσμοφύλακες, την οποία υποχρεούμαι να διαφυλάττω, μια και χτίστηκε με προσπάθεια» τονίζει.
Ο παπα-Γιώργης θυμάται την περίπτωση της Θάμαρ, μιας νεαρής Γεωργιανής, πρώην κρατούμενης, η οποία, όπως λέει, «όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα είχε μια σχέση με κάποιον νεαρό ο οποίος -χωρίς εκείνη να το γνωρίζει- έκανε κλοπές. Επειτα από παρακολούθηση της Αστυνομίας, ο φίλος της συνελήφθη, όπως και εκείνη, ως συνεργός. Δεν είχε καμία σχέση, όμως βρέθηκε στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή» υπογραμμίζει.
«Η Θάμαρ, ούσα κρατούμενη, έδωσε εξετάσεις και μπήκε πρώτη στην Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Αυτή τη στιγμή μένει στη φοιτητική εστία και ετοιμάζεται για μεταπτυχιακό. Κατάφερε με την καλοσύνη, την εργατικότητα και τη φιλοτιμία της να κατακτήσει τους πάντες γύρω της» τονίζει με χαρά, αφού καμαρώνει για τις κατακτήσεις του πνευματικού παιδιού του, το οποίο, παρά την αδικία που υπέστη, κατακτά τη ζωή μέρα με τη μέρα.
«Βλέπουμε ότι, ακόμα και μέσα στις φυλακές, υπάρχουν εξαιρέσεις» σημειώνει. «Ο καλός ο άνθρωπος», λέει, «δεν χάνεται. Μέσα από τις φυλακές βγαίνουν και λουλούδια, όπως η Μαρίνα. Μια παρόμοια περίπτωση, θύμα της σχέσης της και αυτή. Ακόμα τη θυμάμαι να περνά με τις χειροπέδες την πύλη των φυλακών. Ομως, κατάφερε με θέληση να μπει τρίτη στη Νομική Αθηνών και, ύστερα από τέσσερα χρόνια στη φυλακή, να κατακτά τον χαμένο της χρόνο». Αξίζει σε αυτό το σημείο να επισημάνουμε ότι η Μαρίνα αθωώθηκε στο Εφετείο, όμως ακόμα δεν έχει καταφέρει να εισπράξει ούτε ένα από τα 35.000 ευρώ που της επιδικάστηκαν, εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας των ημερών.
Ο πατήρ Γεώργιος Μπάμπος, σαν σύγχρονος Σαμαρείτης, προκαλεί όλους όσοι θέλουν να γνωρίσουν το έργο του να εκκλησιαστούν μια Κυριακή στον ναό των φυλακών.
Παράλληλα, δεν παραλείπει να ευχαριστήσει τον κόσμο που ανιδιοτελώς προσφέρει από το υστέρημά του σε μια εποχή οικονομικής ασφυξίας.
«Ακόμα και κοκαλάκια για τα μαλλιά μπορεί να δώσουν χαρά» τονίζει και προσθέτει: «Δεν μπορώ να ζητήσω πολλά από ανθρώπους που ήδη υποφέρουν. Ομως, παρά τις προσωπικές τους δυσκολίες, νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν αυτό που μπορούν. Αγαθά με ελάχιστο κόστος μπορεί να δώσουν μεγάλη ανακούφιση».
«Ανθρωποι πεταμένοι, απογοητευμένοι ή και θυμωμένοι έχουν την ευκαιρία να νιώσουν τη δύναμη της αγάπης»
Σχετικά με όσους θα ήθελαν να προσφέρουν κάποιο χρηματικό ποσό για τις γυναίκες στις φυλακές, υπογραμμίζει ότι «κατά τη διάρκεια των εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα (όπου γίνονται αποφυλακίσεις), όποιος θέλει μπορεί με λίγα ευρώ να βοηθήσει όλους όσοι δεν έχουν να πληρώσουν τα δικαστικά τους έξοδα προκειμένου να αποφυλακιστούν, κάτι που σημαίνει ότι πολλές από τις κρατούμενες παραμένουν στο ίδρυμα προκειμένου να μετατρέψουν το ποσό που χρωστούν σε χρόνο». «Εκεί», επισημαίνει ο π. Γεώργιος, «επεμβαίνουμε εμείς, με όσα χρήματα μπορούμε να μαζέψουμε από την αγάπη και την ευαισθησία του κόσμου, προκειμένου να αποφυλακιστούν και να γιορτάσουν με τις οικογένειές τους».
Ο ίδιος επιθυμεί να υπογραμμίσει ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό ο ιερέας των φυλακών να είναι μόνιμος, προκειμένου να υπάρχει η προσωπική επαφή του κληρικού με τους κρατουμένους. «Εχει μεγάλη σημασία», αναφέρει, «μετά την κυριακάτικη Λειτουργία να μοιράζεις σε καθέναν ξεχωριστά το αντίδωρο και να τους προσφωνείς με το μικρό τους όνομα. Ανθρωποι πεταμένοι, ξεχασμένοι, απογοητευμένοι ή και θυμωμένοι με τη ζωή έχουν την ευκαιρία να νιώσουν τη δύναμη της αγάπης και τη λύτρωση μέσα από τη μετάνοια. Ευκαιρίες που τους δίνονται μόνο μέσα από την εμπιστοσύνη και την προσωπική σχέση.
Η δική τους πνευματική πρόοδος», αναφέρει, «με γεμίζει χαρά και πληρότητα».
Ο πατήρ Γεώργιος δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στον «χριστιανό» διευθυντή των Φυλακών Ελαιώνα, τον Γιώργο Μακρή, ο οποίος μία φορά τον μήνα εκκλησιάζεται και κοινωνά μαζί με τις κρατούμενες, αποδεικνύοντας στην πράξη την ισότητα των προσώπων μέσα στην κοινή μας πίστη. Θυμίζουμε ότι η ταπείνωση προϋποθέτει τον σεβασμό μας απέναντι στο πρόσωπο του Θεού, αλλά και απέναντι στο πρόσωπο του εκάστοτε συνανθρώπου μας.
«Δεν μας στερεί τίποτα. Είναι ένας άνθρωπος φτιαγμένος για αυτή τη θέση» τονίζει και προσθέτει: «Το έργο της Εκκλησίας σε συνάρτηση με τον διευθυντή μεγαλώνει, αν αυτοί που το διαχειρίζονται μέσα στις φυλακές είναι όπως πρέπει στις θέσεις τους. Η απόδειξη της επιτυχίας μας φαίνεται από το γεγονός ότι το προσωπικό εξομολογείται. Ξέρεις τι ωραίο είναι να βλέπεις υπεύθυνες τομέων των φυλακών να περιμένουν τη σειρά τους για να εξομολογηθούν μαζί με τις κρατούμενες;» αναφέρει, καμαρώνοντας -και δικαίως- για τους καρπούς του δύσκολου και επίπονου έργου του εδώ και χρόνια, τους οποίους τώρα απολαμβάνει.
Κλείνοντας, ο πατήρ Γεώργιος Μπάμπος θέλησε να ευχαριστήσει την Ολγα Μάστωρη -πρώην προϊσταμένη δικαστηρίων- για την ανιδιοτελή αφοσίωσή της, μια και αφιλοκερδώς συντηρεί τους δύο ναούς στις Φυλακές Θηβών και Κορυδαλλού, αλλά και τους Ευάγγελο και Αναστασία Κιουλάφα, τον εθελοντή ψάλτη και αγιογράφο και την εθελόντρια διακόνισσα στο εκκλησάκι των Φυλακών Ελαιώνα.
http://www.romfea.gr/prosopa/3294-apo-to-upourgeio-anaptujis-amisthos-iereas
