Καὶ ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ρημάτων καὶ μὴ πιστεύσῃ, ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσω τὸν κόσμον». Κατά Ιωάννην (ιβ: 47)
***
Αγίου Δημητρίου τού Ροστώφ
Λύτρωση από τις αμαρτίες σου ποτέ δεν θα βρεις, όσο δεν εφαρμόζεις την εντολή και την προειδοποίηση του Κυρίου: «Μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε- εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετράτε μετρηθήσεται υμίν» (Ματθαίος 7. 1-2).
Ποτέ να μην κρίνεις, Γιατί ένας είναι μόνο ο Κριτής, που θα κρίνει ζώντας και νεκρούς. Κοίτα μόνο τον εαυτό σου και τα έργα σου, για τα οποία θα κριθής. Δεν βλέπεις πόσες αμαρτίες έχεις; Πώς τολμάς λοιπόν να κατακρίνεις τον άλλον;
Μην κρίνεις αν δεν θέλεις να κατακριθείς. Μην κρίνεις, Γιατί είσαι κι εσύ ένοχος της ίδιας αμαρτίας. «Αναπολόγητος ει, ω άνθρωπε, πας ο κρίνων εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων» (Ρωμαίους 2. 1).
Ερεύνησε και καλλιέργησε τον εαυτό σου, και μην ασχολείσαι με τα ξένα αμαρτήματα. Δεν θα δώσεις λόγο στον Θεό γι’ αυτά, αλλά για τα δικά σου. Σου ζήτησε κανείς να παρατηρείς και να καταγραφής τις αμαρτίες των ανθρώπων; αντίθετα, έχεις υποχρέωση να παρακολουθείς τη δική σου πνευματική πορεία: ευαρεστείς τον Κύριο; Εκτελείς τις εντολές Του; Ακολουθείς τα ίχνη Του; Μιμείσαι τη ζωή των Αγίων; Είναι κάθε πράξις, κάθε λόγος, κάθε σκέψις σου αρεστά στον Θεό;
Ποιος, αλήθεια, είναι απαλλαγμένος από την αμαρτία;
Ποιος θα βρεθεί ανένοχος; Μήπως εσύ; Προφήτης του Θεού ήταν ο βασιλιάς Δαβίδ, κι όμως εβόησε: «Εν ανομίες συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου» (Ψαλμοί 50. 7). Ο ένας είναι ένοχος σε τούτο, ο άλλος σ’ εκείνο. Ο ένας στο μεγάλο, ο άλλος στο μικρότερο. Όλοι αμαρτωλοί, όλοι ένοχοι, όλοι άνομοι, όλοι αναπολόγητοι. Όλοι έχουμε ανάγκη από το έλεος του Θεού, όλοι ελπίζουμε στη φιλανθρωπία Του. Διότι «ου δικαιωθήσεται ενώπιον του Κυρίου πας ζων» (Ψαλμοί 142. 2).
Γι’ αυτό μην κατακρίνεις αυτούς που σφάλλουν. Μη σφετερίζεσαι το έργο του Θεού. Μη γίνεσαι αντίπαλος του Κυρίου, αρπάζοντας το αξίωμα που κράτησε για τον εαυτό Του. Και με τα ίδια σου τα μάπα αν δεις κάποιον να αμαρτάνει, μην τον καταδικάσεις, μην τον κακολογήσεις, μην τον διασύρεις, μην τον εξουθενώσεις. Καταδίκασε τον διάβολο που τον εξαπάτησε και τον έριξε στην αμαρτία. Αν όμως καταδικάσεις τον αδελφό σου, θα επιβεβαιώσεις τον μεγάλο και άλογο εγωισμό σου. Και πρόσεξε, γιατί θα πέσεις κι εσύ στο ίδιο αμάρτημα. Κατά κανόνα, οποίος κρίνει τον άλλον για κάτι, πέφτει κατόπιν στο ίδιο. Κάλυψε λοιπόν σπλαχνικά με τη σιωπή το σφάλμα του αδελφού σου. Κι αν μπορείς διόρθωσέ τον με αγάπη και ταπείνωση. Αν δεν μπορείς, μείνε στη σιωπή σου και καταδίκασε τον εαυτό σου για τα δικά σου αμαρτήματα. Σου αρκούν αυτά.
«Τι βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκό ου κατανοείς;» (Ματθαίος 7. 3). Τα μάπα σου πέφτουν πάντα στα ξένα αμαρτήματα και όχι στα δικά σου. Είσαι τυφλός όπως ο Φαρισαίος, που έλεγε: «Ο Θεός, ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, αρπαγές, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο τελώνης» (Λουκάς 18. 11). Να όμως που δικαιώθηκε ο κατηγορούμενος και καταδικάσθηκε ο κατήγορος.
Σου θυμίζω ένα περιστατικό από το Γεροντικό, και κράτησέ το στη μνήμη σου:
Πήγε κάποτε ο αββάς Ισαάκ ο Θηβαίος σε κάποιο μοναστήρι. Εκεί είδε έναν αδελφό να σφάλλει και τον κατέκρινε. Μόλις όμως έφυγε και βγήκε στην έρημο, παρουσιάσθηκε ένας Άγγελος Κυρίου, στάθηκε μπροστά στην πόρτα του κελιού του και δεν τον άφηνε να μπει. Εκείνος τότε τον παρακαλούσε να του εξήγηση την αιτία.
Και ο Άγγελος του αποκρίθηκε: «Ο Θεός με έστειλε να σε ρωτήσω: Πού προστάζεις να βάλω τον αδελφό που έκρινες;» Αμέσως ο αββάς Ισαάκ κατάλαβε το νόημα των λόγων του Αγγέλου και...
του έβαλε μετάνοια λέγοντας: «Αμάρτησα, συγχώρησε με».
Ο Άγγελος τότε του είπε: «Σήκω, σε συγχώρησε ο Θεός. Και φυλάξου από δω και πέρα, να μην κρίνεις κανένα πριν τον κρίνει ο Θεός».
Πηγή:»Πνευματικό Αλφάβητο» Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής. 1996.
https://averoph.wordpress.com/2018/07/30
