Ποιος πέρασε απ’ αυτή τη ζωή και δεν πέρασε δυσκολίες και στεναχώριες; Ποιος δεν ένιωσε πόνο κι απογοήτευση; Όμως κάποιες φορές οι δοκιμασίες ήταν τόσο δυνατές που πλήγωσαν την καρδιά και καθόρισαν την πορεία μας. Μας έκαναν να δούμε τη ζωή διαφορετικά.
Το καθετί που ακούμε, το κατανοούμε στο σημείο που βιώνεται ως προσωπικό γεγονός. Έτσι κι οι δοκιμασίες κατανοούνται και ερμηνεύονται ανάλογα με το πώς τις περάσαμε και τι μας άφησαν. Μπορεί να μας ωρίμασαν, να μας ταπείνωσαν, να μας μαλάκωσαν. Μπορεί και να μας έκαναν πιο σκληρούς απέναντι στους άλλους, να ενθάρρυναν την κρυμμένη απιστία μας, να πόρωσαν την καρδία.
Οι όποιες δοκιμασίες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, έχουν για τον κάθε ένα ξεχωριστά ένα σκοπό. Άγνωστον, ίσως, σε μας, προς καιρόν. Γι’ αυτό και το «γιατί;» είναι βασανιστικό. Κάποια στιγμή, βέβαια, θα καταλάβουμε το λόγο και ενδεχομένως να ξεπηδήσει το «ευχαριστώ!» προς το Θεό που τις επέτρεψε.
Ο Γέροντας Βασίλειος Ιβηρίτης έγραψε: «τα ασήκωτα βάσανα και οι πειρασμοί που βρίσκουν συχνά τον πιστό είναι γεγονότα που τον συνθλίβουν· αλλά με την υπομονή, κατά το παράδειγμα του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, μεταβάλλονται σε αφορμές χαράς που γεννούν το “δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν”. Έτσι, καταλήγεις να είσαι ευγνώμων γι’ αυτούς που θέλησαν να ...
σε διαλύσουν και να σε διαγράψουν. Γιατί σε βοήθησαν να πετύχεις αυτά που μόνος σου δεν μπορούσες».
Τελικά, δεν είναι «δεινόν οι δοκιμασίες», φοβερό, αποτρόπαιο. Γιατί η πίστη στο σταυρωθέντα και αναστάντα Χριστό μάς κάνει να δούμε από άλλη προοπτική τις δυσκολίες της ζωής. Μας οδηγεί στη θέα του μετέπειτα κι όχι πεισματικά στο τώρα που συνθλίβει. Είναι αυτό που ονομάζεται ελπίδα Αναστάσεως.
Χρειάζεται όμως υπομονή κι εμπιστοσύνη στην πρόνοια και αγάπη του Θεού, που γεννιούνται και ανδρώνονται με την προσευχή που ξεκινά από «συντετριμμένην και τεταπεινωμένην καρδίαν». Τότε, δεν αναμένεις το αύριο μ’ ελπίδα Αναστάσεως μόνο, αλλά και περνάς τις δοκιμασίες με μια εσωτερική ειρήνη, που και συ ο ίδιος απορείς πώς συμβαίνει.
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Θεάνθρωπε Κύριε, που η αγάπη Σου σε μας, για τον κάθε άνθρωπο, σε έφερε στον κόσμον τούτον της βασάνου, που πόνεσες, ψυχή τε και σώματι “ έως εσχάτου”, που πορεύτηκες προς το “εκούσιον πάθος” και κατέβηκες μέχρι τον Άδη, έλα στην ταλαιπωρημένη και τεθλιμμένη ζωή μας και δώσε μας υπομονή και δύναμη. Χάρισε τη χάρη Σου στον κάθε άνθρωπο, για να μη νιώθει μόνος στη δοκιμασία του και μετάβαλε τον πόνο σε ανάπαυση, τη δυσκολία σε ευλογία, για να πορευόμαστε προς την αιώνια μέρα μ’ ελπίδα Αναστάσεως».
