Κάποτε ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, όταν ακόμη τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα, πήγαινε σε ένα Σερβικό προσκύνημα (πανήγυρη κάποιου αγίου) επάνω σε μία βοϊδάμαξα.
Στον δρόμο του συνάντησε μία ηλικιωμένη γυναίκα, που πήγαινε και αυτή στην ίδια πανήγυρη. Ο άγιος, με την μεγάλη φιλανθρωπία και ευαισθησία που τον διέκρινε, προσφέρθηκε να την πάρει μαζί του επάνω στην άμαξα.
Όμως η γυναίκα αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντας:
- Εγώ είμαι πτωχή και δεν έχω τίποτε άλλο να προσφέρω στον άγιο. Για αυτό πηγαίνω περπατώντας, ώστε να του προσφέρω τουλάχιστον τον κόπο μου.
Ο άγιος Ιουστίνος κτύπησε τότε το μέτωπό του και μονολόγησε:
- Ιουστίνε, έγινες καθηγητής Θεολογίας, αλλά... ακόμη δεν έφτασες την ευλάβεια αυτής της απλής γυναίκας.
Και αμέσως κατέβηκε από την άμαξα, συνεχίζοντας τον δρόμο του πεζός.
