Όταν βλέπεις την αντίδραση των χριστιανών στο άκουσμα φρικτών εγκλημάτων καταλαβαίνεις ότι δυστυχώς αρκετοί δεν έχουν σαφή γνώση της χριστιανικής πνευματικής ζωής.
Διανύουμε περίοδο σαρακοστής και συνήθως το κύριο ενδιαφέρον μας είναι τι θα φάμε. Δεν καταλαβαίνουμε το βαθύτερο νόημα. Και το δυστύχημα είναι ότι το κάνουμε αυτό επαναλαμβάνοντας σαν παπαγάλοι τους θαυμάσιους και διδακτικούς ύμνους της κατανυκτικής αυτής περιόδου οι οποίοι ομιλούν για το αληθές νόημα της νηστείας.
Με την αμαρτία και τα πάθη ο άνθρωπος εκτροχιάζεται από την κατά φύση κλήση του προς τον Θεό, προς την παρά φύση κίνηση προς τα φθαρτά και αντίθετα. Όπως λέγει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο άνθρωπος με την κακή χρήση του αυτεξουσίου χάνει το «αεί είναι» (την αθανασία) και μετατρέπει το «ευ είναι» (το καλό) στο «φευ είναι», δηλαδή στο κρίμα, την αμαρτία και την συμφορά. Με αυτό τον τρόπο γίνεται η αρχή των...
ψυχοσωματικών παθήσεων του ανθρώπου και η δαιμονοποίησή του.Την περίοδο της νηστείας η Εκκλησία μας υπενθυμίζει ότι την θεραπεία την προσφέρει ο Χριστός. Αλλά πρέπει και εμείς να αναγνωρίσουμε τα αμαρτωλά πάθη μας και να αγωνισθούμε πνευματικά. Χωρίς αγώνα, χωρίς συνεχή πνευματική εγρήγορση, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος της πτώσης.
Όταν σηκώνουμε το δάκτυλο να κατακρίνουμε την φρικτή πτώση του άλλου ας αναλογισθούμε ότι εμείς πρώτοι έχουμε ξεχάσει την ανάγκη του πνευματικού αγώνα και της θεραπείας της ψυχής μας. Και φυσικά και εμείς που νομίζουμε ότι είμαστε οι καλοί και ακέραιοι κινδυνεύουμε να γίνουμε τέρατα τρομακτικά…
(Πηγή: anastasiosk.blogspot.com)
