Ὁ ὅσιος καὶ θαυματουργὸς πατέρας μας ’Αναστάσιος ὁ Σιναΐτης μᾶς διηγήθηκε μία θαυμαστὴ καὶ παράδοξη διὴγηση λέγοντας τὰ ἑξῆς.
Κάποτε ποὺ βρέθηκα στὴ Λαοδίκεια τῆς Συρίας᾽ κοντὰ στὸ ὄρος τοῦ Λιβάνου, ἀπέναντι τῶν Γαυθισῶν, ἄκουσα ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ γέροντες ἕνα ἀξιομνημόνευτο γεγονός.
Ὑπῆρχε, λέει, έκεῖ κάποιος πρεσβύτερος ποὺ ζοῦσε μέ καί πρὶν δύο χρόνια. Μία νύχτα πῆγε σ᾽ αὐτὸν ἕνας ἄνθρωπος καὶ τοῦ ζητοῦσε μὲ πολλὴ βιασύνη νἀ σηκωθεῖ νἀ βαπτίσει τὸ παιδί του ποὺ ἦταν βρέφος καὶ κινδύνευε ἀπό στιγμὴ σὲ στιγμὴ νἀ πεθάνει.
Σηκώθηκε λοιπὸν ἀπὸ τὸ κρεβάτι του ὁ πρεσβύτερος καὶ ἄρχισε ἀμέσως νὰ λέει τὴν ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος. Καθὼς ὅμως ἑτοίμαζαν τὸ νερὸ και τὸ ἅγιο ἔλαιο᾽ καὶ ένῶ ὁ πρεσβὺτερος συνέχιζε τὴν ἀκολουθία᾽ τὸ παιδὶ πέθανε ἀβάπτιστο.
Πῆρε τότε ὁ ...
πρεσβυτερος τὸ παιδί. τὸ έβαλε μπροστὰ στο βαπτιστὴριο καὶ εἶπε: «Σὲ σένα τὸν σύνδουλό μου ἀγγελο᾽ λέω᾿ μ’ ἐκείνη τὴν ἐξουσία ποὺ ἔδωσε ὁ Χριστὸς σ’ ἐμᾶς τοὺς ἱερεῖς νὰ δένουμε καὶ νὰ λύνουμε στον οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ ‘ δῶσε τὴν ψυχὴ αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ πίσω στὸ σῶμα του μέχρι νά βαπτιστεῖ, διότι δὲν στάλθηκες γιὰ νὰ τὸ πάρεις ἀβάπτιστο. Διότι ξέρει ὁ Κύριός σου, ποὺ εἶναι καὶ δικός μου Κύριος, ὅτι δὲν ἀμέλησα᾿ ἀλλὰ μόλις ξυπνὴσα ἀμέσως ἄρχισα τὴν ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος». Μὲ τὰ λόγια αὐτά τοῦ πρεσβυτέρου πρὸς τὸν ἄγγελο ἀναστὴθηκε τὸ παιδί, τὸ βάπτισαν καὶ ἀμέσως κοιμήθηκε πάλι ἐν Κυρίῳ.Ὅταν ἐγὼ τὸ ἄκουσα αὐτό, θεώρησα δίκαιο νὰ μὴν τὸ ἀποσιωπὴσω, ἀλλὰ νὰ τὸ γράφω γιὰ τὴ δόξα καὶ τὴν τιμὴ τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτὴρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶν ἀκροατῶν.
Κανεὶς λοιπὸν νὰ μὴν κρίνει ἱερέα τοῦ Θεοῦ᾽ ἀκόμη καὶ ἂν τὸν δεῖ νὰ πέφτει σὲ κάποιο σφάλμα. Διότι, ἂν ὁ λόγος καὶ ὁ δεσμὸς τοῦ ἱερέα ἰσχύει γιὰ τοὺς ἀγγέλους, πόσο περισσότερο ἰσχύει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους;
ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΥ
