Όσα ζευγάρια στήριξαν τη σχέση τους ξεπέρασαν τα προβλήματα και έζησαν ευτυχισμένα.
Δεν είναι λίγα τα ζευγάρια που δυσκολεύονται μετά την απόκτηση ενός ή περισσοτέρων παιδιών. Αλλάζουν τα δυναμικά στη σχέση τους, προκύπτουν νέες ανάγκες και ισορροπίες ενώ τρίτα άτομα παρεμβάλλονται συχνά δίνοντας λάθος συμβουλές. Παραθέτουμε έρευνα που δείχνει πως όταν το ζευγάρι επιμείνει και στηρίξει στην σχέση του, τα χρόνια που ακολουθούν είναι ευτυχισμένα. Αξίζει λοιπόν το κόπο οι νέοι γονείς να μείνουν ενωμένοι στηρίζοντας τα παιδιά τους και ο ένας τον άλλο.
Οι πληροφορίες έρχονται από το University of Lincoln που διεξήγαγε μελέτη πάνω στο ερώτημα «Τί τύχη έχουν τα ζευγάρια που δοκιμάζονται μετά την γέννηση των παιδιών τους». Στη μελέτη συμμετείχαν περίπου 10.000 μητέρες που γέννησαν μωρά κατά το έτος 2000 και 2001. Εξετάστηκε ποια ήταν πορεία του γάμου αυτών των μητέρων, δηλαδή πώς πήγε η σχέση με το σύζυγό τους ως ζευγάρι, με βάση στοιχεία του πρώτου και του τελευταίου έτος της μελέτης, δηλαδή σε μια περίοδο λίγο περισσότερο από 10 χρόνια. Οι μητέρες και οι σύζυγοι – εάν ήταν παρόντες – ρωτήθηκαν, στην αρχή και το τέλος της δεκαετίας, πόσο ευτυχισμένοι είναι από τη σχέση τους. Οι μητέρες ρωτήθηκαν επίσης αν υποψιάζονται ότι βρίσκονται στα πρόθυρα του χωρισμού.
Διαπιστώθηκε λοιπόν ότι κατά το 2000/2001, το 5% των μητέρων δήλωναν δυστυχισμένες μέσα στη σχέση τους αμέσως μετά τη γέννηση του μωρού. Λίγο λιγότερο από το 1/3 αυτών των γυναικών, πήραν διαζύγιο λίγο αργότερα. Από την πλειονότητα των λυπημένων γυναικών που έμειναν μαζί με το σύζυγο, μόνο το 7% (από το 5% που δήλωσαν κακή κατάσταση, δηλαδή μόνο το 0,3% του συνολικού δείγματος εξακολουθούσε να θεωρεί τον εαυτό του δυστυχισμένο, 10 χρόνια αργότερα, όταν το παιδί τους έγινε 11 ετών, ενώ το 68% δήλωνε ότι τώρα είναι ευτυχισμένο (βλ. πίνακα παρακάτω) .
(Πηγή: H. Benson & S. McKay, Couples on the Brink, Marriage Foundation, Φεβ. 2017.)
Ανάλογα αποτελέσματα έδωσε και άλλη μελέτη του 2002 που διαπίστωσε ότι τα 2/3 των ενηλίκων που παρέμειναν μαζί ενώ είχαν προβλήματα στο γάμο τους, ήταν ευτυχισμένοι πέντε χρόνια αργότερα. Διαπίστωσαν επίσης ότι όσοι χώρισαν δεν έγιναν πιο ευτυχισμένοι, κατά μέσο όρο, από εκείνους που έμειναν μαζί.
Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι σε δυσκολία ή απελπισία μετά τον ερχομό των παιδιών, καταλήγουν ευτυχισμένοι αν επιμείνουν και δεν απομακρυνθούν από την οικογένειά τους.
Γιατί δοκιμάζονται ιδιαίτερα τα νέα ζευγάρια όταν γίνονται γονείς;
Όταν τα ζευγάρια γίνονται γονείς, οι ισορροπίες αλλάζουν. Οι υπάρχουσες διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών γίνονται εμφανέστερες καθώς οι γυναίκες αποκτούν μωρά. Η εμπειρία της εγκυμοσύνης συντονίζει αυτόματα και υποσυνείδητα το μυαλό μιας γυναίκας προς το παιδί της. Όταν έρχεται το μωρό, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η γυναίκα τείνει να αναλάβει την ευθύνη του και αναλαμβάνει κατά κύριο λόγο τις αποφάσεις για αυτό. Ο άντρας συμμετέχει αλλά σε βοηθητικό ρόλο. Καθώς το παιδί πρωταγωνιστεί μαζί με τη μητέρα, αλλάζουν οι προτεραιότητες στη σχέση του αντρόγυνου. Η κατάσταση μπορεί να επιφέρει κόπωση στη γυναίκα που συχνά έχει το αίσθημα πως διεκπεραιώνει ένα δύσκολο έργο μόνη της. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, ο άντρας που αισθάνεται πως έχει δευτερεύουσα θέση και ρόλο, συχνά αποσύρεται στις δικές του δραστηριότητες. Όλη αυτή η κατάσταση επιδεινώνει και άλλο τη κακή διάθεση της γυναίκας και μεγαλώνει την απόσταση με το σύζυγο.
Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει τόσο συχνά ώστε δεν προκαλεί έκπληξη. Η μελέτη όμως του Lincoln University πάνω σε αυτά τα ζευγάρια είχε και ενθαρρυντικά στοιχεία. Συγκεκριμένα έδειξε ότι:
Η απελπισία και τα σοβαρά προβλήματα γάμου είναι πολύ πιο σπάνια από ό,τι φαντάζονται οι άνθρωποι. Συνήθως εκδηλώνεται μόνο σε έναν στους 20 γονείς με νεογέννητα μωρά.
Η δυσκολίες είναι συνήθως προσωρινές. Το να μένει η δυσκολία για πάντα είναι εξαιρετικά σπάνιο. Μόλις ένας στους 400 γονείς σε ολόκληρη τη μελέτη δήλωσε δυσαρεστημένος και στις δύο χρονικές στιγμές, αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού του και μετά ξανά όταν το παιδί του ήταν 11 ετών.
Επιπλέον, διαπιστώθηκε ότι η μικρή μειοψηφία των παντρεμένων γονέων που φοβούνται ότι η σχέση τους είναι στα πρόθυρα του διαζυγίου δεν κινδυνεύει αντικειμενικά να χωρίσει συγκριτικά με τα ζευγάρια που δεν πιστεύουν ότι βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Το ποσοστό που η κακή πρόβλεψη επιβεβαιώνεται, είναι λιγότερο από 30%. Αυτό δεν ισχύει για τους γονείς με νεογέννητα παιδιά, οι οποίοι δεν είναι παντρεμένοι αλλά συζούν, οι οποίοι ανεξάρτητα από το πόσο ασφαλείς ή ανασφαλείς αισθάνονται στη σχέση τους, είναι πιο πιθανό από τους παντρεμένους γονείς να χωρίσουν στα επόμενα 10 χρόνια.
Ποιος θα αναλάβει να σπάσει το φαύλο κύκλο της δυσκολίας;
Κάποιος σε αυτή τη δυσκολία πρέπει να αναλάβει τη σχέση στο αντρόγυνο. Καθώς η μητέρα εστιάζει στο παιδί, αυτός πρέπει να είναι ο πατέρας.
Μήπως αυτή είναι μια «άδικη» επιβάρυνση για τους άνδρες; Καθόλου. Ο σύζυγος χρειάζεται να κάνει μόνο μια μικρή στροφή στη σκέψη και στις συμβατικές αντιλήψεις καθώς αγαπά τη γυναίκα του, αναγνωρίζει την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης και τις αντικειμενικές δυσκολίες. Όταν μια γυναίκα απορροφάται και προσανατολίζεται στο παιδί, ο μπαμπάς πρέπει να προσανατολίζεται στη μαμά. Κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για τη σχέση τους. Εδώ δεν πρόκειται για το ποιος παίζει ποιο ρόλο. Πρόκειται για μία κίνηση ταπεινής αγάπης και αληθινού ενδιαφέροντος. Για μια κίνηση ανωτερότητας που θα δώσει άνεση και χαρά στη νέα γυναίκα που αγωνίζεται να υποστηρίξει ένα μωρό και μια οικογένεια!
Λοιπόν, πώς μπορεί να υποστηρίξει ο πατέρας έναν κουρασμένο γάμο;
Έχει αισιοδοξία και κρατά την ελπίδα του στο Θεό. Ο Θεός κάνει και αλλάζουν συνεχώς οι εποχές, ο καιρός, η καθημερινότητα. Και μέσα σε όλα αυτά, Εκείνος είναι πάντα δίπλα βοηθός. Αυτή και μόνο η σκέψη είναι ενθαρρυντική. Όποιος βρίσκεται σε μια δυσκολία ίσως δεν πιστεύει πως θα μπορέσει να ξεφύγει, αλλά η αλήθεια είναι πως η ζωή έχει ανατροπές και ο χειμώνας ακολουθείται πάντα από την άνοιξη. Ας θυμηθούμε πως υπήρξε και η αντίστροφη εποχή που ο γονιός ένιωθε ερωτευμένος. Δεν μπορούσε τότε να φανταστεί ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν δύσκολα. Κι όμως συνέβη. Αυτή η δυσκολία σπάνια είναι μόνιμη. Ο γάμος μπορεί, με θέληση και υπομονή και με τη βοήθεια του Θεού να γίνει καλύτερος. Αυτή τη πίστη οφείλει να την εμπνέει και στη σύζυγό του
Έχουν σημασία οι καλοί φίλοι. Οι καλοί γονείς. Ένας άνθρωπος του Θεού… Οι καλοί πνευματικοί φίλοι δεν θα πάρουν κανενός το μέρος και δε θα πουν «αυτός/ή δεν μου άρεσε από την αρχή, έτσι κι αλλιώς». Θα θέλουν να σωθεί η σχέση του ζευγαριού. Θα στηρίξουν και τους δύο. Θα τους μιλήσουν με κατανόηση και κατάλληλα παραδείγματα. Ας ρωτήσουν οι νέοι ένα ηλικιωμένο δοκιμασμένο ζευγάρι για το τι πιστεύουν. Σχεδόν σίγουρα θα τους πουν ότι έχουν περάσει τα ίδια αλλά επειδή δεν εγκατέλειψαν την οικογένειά τους η δυσκολία ξεπεράστηκε.
Έχει σημασία ο σύζυγος να δείχνει ευγένεια. Η ευγένεια είναι μια ιδιαίτερα ελκυστική ιδιότητα για την κουρασμένη γυναίκα του. Μια σύζυγος που βλέπει ευγένεια και αναγνώριση δεν γίνεται αυστηρός κριτής και συγκινείται από τα συναισθήματα τρυφερότητας και φροντίδας. Αισθάνεται σιγουριά, ασφάλεια, εμπιστοσύνη. Ας μην ξεχνούμε πως η σχέση στο αντρόγυνο οφείλει να είναι τέτοια που η γυναίκα να καταφεύγει στο σύζυγο για στήριξη μετά τον Θεό και όχι στους γονείς της ή σε ξένους.
Και τότε οι προσωρινές δυσκολίες τακτοποιούνται και αυτό που μένει είναι μια σταθερή ενωμένη και ευτυχισμένη οικογένεια.
Πηγή επιστημονικών στοιχείων: Institute for Family Studies
(Από «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά» και Institute for Family Studies)
