«Μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια δὲν κυβέρνησαν ποτὲ οἱ ἐλεύθεροι Ἕλληνες ἀλλὰ κοτζαμπάσηδες, τζουτζέδες καὶ ξένοι ἀνθέλληνες…».
«Δὸς εἰς τὸν λαὸν τοῦτον ἀρχὴν μίαν καὶ εἶναι ἱκανὸς νὰ ἄρξη τοῦ κόσμου» (Ἀριστοτέλης)
Γεννηθείς στὴν Κέρκυρα τὸ 1776, μαθήτευσε στὸ σχολεῖο τῆς Μονῆς Ἁγ. Ἰουστίνας. Ἡ ἐπιμελημένη Ἑλληνορθόδοξη ἀγωγὴ ποὺ δέσποζε στὴ ζωὴ του διαμορφώθηκε ἀπὸ τὴν Ἠπειρώτισσα μάνα του Ἀδαμαντία καὶ μοναχοὺς τῆς Μονῆς Πλατυτέρας.
Σπούδασε Ἰατρικὴ στὴν Πάντοβα καὶ τὸ 1797 ἐπιστρέφει διδάκτορας στὴν Κέρκυρα ὅπου ἀσχολεῖται μὲ τὴν πολιτική. Ἀποστασιοποιεῖται ἀπὸ τὸ φράγκικο περιβάλλον ποὺ «ἐφοβεῖτο τὸ ἔξοχον τῆς φυσικῆς μεγαλοφυΐας τῶν Ἑλλήνων καὶ ἐπροσπάθει νὰ τὸ καταβάλει μὲ τὴν ἀμάθειαν».
Τὸ 1808 στὴν Πετρούπολη προσκεκλημένος τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας ἀναλαμβάνει ὑπηρεσία στὸ Ὑπουργεῖο. Σταδιακὰ διορίζεται ἀκόλουθος τῆς Ρωσικῆς πρεσβείας στὴ Βιέννη, σύμβουλος τοῦ Κράτους, περατώνοντας ἐπιτυχῶς διπλωματικὲς ἀποστολὲς στὴν Εὐρώπη. Καταρτίζει τὸ σύνταγμα τῆς Ἐλβετίας συμφιλιώνοντας ἀντιμαχόμενους κατοίκους (τὸ καθεστὼς αὐτὸ ἰσχύει μέχρι σήμερα)! Ταυτόχρονα σπουδάζει Ἕλληνες νέους μὲ δικά του ἔξοδα ὥστε ἡ νεολαία «νὰ σχηματισθεῖ πρώτον ἑλληνιστί… καὶ ὄχι ἐλβετιστὶ ἤ γαλλιστί. Ἡ Ἑλλὰς πρέπει πρῶτον νὰ μορφώνει ἑλληνικῶς τὴν ...
ἁπαλὴν ψυχὴν τῶν τέκνων της», γιατί ἔτσι «τὸ Ἔθνος φυλάσσει τὸν ἐθνικὸν χαρακτήρα του, δὲν νοθεύεται».Τὸ ἑλληνοκεντρικὸ φρόνημά του ἦταν κινητήρια δύναμη τῆς διπλωματικῆς-πολιτικῆς δράσης του. Στὴ Βιέννη ἱδρύει τὴ «Φιλόμουσο Ἑταιρεία» γιὰ τὴν προώθηση καὶ προβολὴ Ἑλληνικῶν σχεδίων. Τὸ 1815 διορίστηκε Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας ἀγωνιζόμενος καὶ γιὰ τὰ Ἑλληνικὰ συμφέροντα μὲ ἀκέραιη ἑλληνορθόδοξη συνείδηση. Ποτὲ δὲν ἀνῆκε πνευματικὰ ἤ πολιτιστικὰ στὴ φραγκογεννημένη Δύση. Ὑπῆρξε ὑποστηρικτὴς τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνότητας, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ δική μας παράδοση.
Δὲν ἀπέβλεπε στὴν Εὐρώπη τοῦ Καρλομάγνου, τοῦ Ναπολέοντος, τοῦ Μέττερνιχ, τῆς κληρονομικῆς φεουδαρχικῆς ὀλιγαρχίας, ἀλλὰ στὴν Εὐρώπη ποὺ προσδιοριζόταν ἀπὸ τὸ ἑλληνορθόδοξο πιστεύω του καὶ ἀπέρρεε ἀπὸ τὴν βιωματικὴ σχέση μὲ τὴν παράδοση τοῦ Γένους. Ὁ Καποδίστριας ὑπῆρξε ὁ μόνος πολιτικός μας ἡγέτης ἀφιερωμένος στὴν Πατερικὴ Ὀρθοδοξία ποὺ ἦταν ἡ παράδοση τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης μέχρι τὸ σχίσμα (1054).
Ἦταν Ρωμηὸς γνωρίζοντας ὅτι ἡ ἱστορικὴ ὕπαρξή μας εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν πίστη: «Ἡ χριστιανικὴ θρησκεία ἐσυντήρησεν εἰς τοὺς Ἕλληνας καὶ γλώσσαν καὶ πατρίδα καὶ ἀρχαίας ἔνδοξους ἀναμνήσεις καὶ ἐξαναχάρισεν εἰς αὐτοὺς τὴν πολιτικὴν ὕπαρξιν τῆς ὁποίας εἶναι στύλος καὶ ἑδραίωμα… Πρῶτα εἶμαι Ἕλληνας… γιατί γεννήθηκα σ’ αὐτὴ τὴ χώρα… Εἶμαι Ἕλληνας ἀπὸ πατέρα καὶ μητέρα• εἶμαι μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ… Ἕλληνας ἐκ γενετῆς, ἀπὸ καθαρὴ ἀγάπη, ἀπὸ αἴσθημα, ἀπὸ καθῆκον καὶ ἀπὸ θρησκεία».
Ἡ ἔνθεη ζωὴ του ἀποκαλυπτική: «Εἶναι ἔργον μοναδικόν τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν θαυματουργῶν Ἁγίων, ποὺ ἀναξίως ἐπεκαλέσθην μὲ δάκρυα εἰλικρινοῦς καρδίας καὶ ἀφοσιωμένης… πίπτων εἰς τοὺς πόδας τοῦ θαυματουργοῦ Ἁγίου μας καὶ τῆς Ἀειπαρθένου Πλατυτέρας». Θρεμμένος μὲ Ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις, δεμένος μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ Ἐκκλησιαστικὸ σῶμα ὡς κιβωτὸ σύνολης τῆς ζωῆς περιέχον τὴν πνευματικὴ καὶ πολιτικὴ ζωὴ τοῦ Ἔθνους.
Ὅταν τὸ 1821 ἀρχίζει ἡ Ἐπανάσταση στὴν Ἑλλάδα προσπαθεῖ νὰ πείσει τὸν τσάρο νὰ βοηθήσει τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ ὑπέφεραν ἀπὸ τοὺς Τούρκους ποὺ ὅμως ἀρνεῖται. Ὁ Καποδίστριας ποὺ πονάει γιὰ τὰ παθήματα τῶν Ἑλλήνων, παραιτεῖται ἀπὸ τὴ ρωσικὴ πολιτική.
Τὸ 1822 ἐγκαταστάθηκε στὴν Ἐλβετία καὶ φροντίζει μὲ κάθε τρόπο νὰ ἐνισχύσει τὸ ἀγωνιζόμενο Ἑλληνικὸ ἔθνος. Ἐργαζόταν γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ προοδευτικὴ ἐνοποίηση τῶν εὐρωπαϊκῶν ἐπαρχιῶν, δηλαδὴ ἀνασύσταση τῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου.
Ἀρχικὰ δὲν τάχθηκε ὑπὲρ τοῦ ἔνοπλου ἀγώνα κατὰ τῶν Τούρκων γιατί δὲν ἤθελε ἀπελευθέρωση μιᾶς μικρῆς Ἑλλάδας –πιόνι τῶν Δυτικῶν- ἀλλὰ νὰ ξαναδημιουργηθεῖ ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία. Πρότεινε νὰ θεμελιωθεῖ ἡ Φιλικὴ Ἑταιρεία «οὐχὶ ἐπὶ τῆς ἐθνότητος, ἀλλ’ ἐπὶ τῆς εὐρείας καὶ ζώσης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
Ὅταν ἐκδηλώθηκε ἡ Ἐπανάσταση ἐτάχθη στὸ πλευρὸ τοῦ ἀγωνιζομένου Γένους. Ἀνακούφισε χρηματικὰ τοὺς ἀγωνιστές, ἄσκησε πιέσεις στὸ ἐξωτερικὸ μὲ γνώμονα «τὰ δίκαια συμφέροντα τῆς πατρίδος». Γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος εἶχε ἀποφασιστικὴ συμβολὴ ὅσο κανεὶς ἄλλος γιατί ἔσωσε τὴν καταστολὴ τῆς Ἐπανάστασης ἀποτρέποντας ἐπέμβαση τῶν «Μεγάλων» της Εὐρώπης.
Βοήθησε στὴν ἀνάπτυξη τοῦ φιλελληνισμοῦ καὶ τὴ σύναψη συνθηκῶν ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδας. Ἀντιτάχθηκε σὲ ἀπόφαση νὰ παραδοθεῖ ἡ Ἑλλάδα στὴν προστασία τῶν Ἄγγλων ποὺ γιὰ τὸν Καποδίστρια ἦταν οἱ πιὸ φοβεροὶ ἐχθροί, μαζὶ μὲ τὸν ἄλλο «φυσικὸν ἐχθρόν» μας τοὺς μουσουλμάνους. Ἡ δυσπιστία ἔναντι τῶν Εὐρωπαίων ἦταν λόγω τῶν δυτικῶν προπαγανδῶν ποὺ ἐπεδίωκαν ἀφελληνισμό-ἐκδυτικισμὸ τῆς χώρας καὶ αὐτῶν «ποὺ ἐβγήκαν ἀπὸ τάς μυστικάς ἑταιρείας τῆς Γαλλίας καὶ τῆς Γερμανίας».
Τὸν Ἀπρίλιο 1827 ἡ Ἐθνοσυνέλευση Τροιζήνας ἐκλέγει τὸν Καποδίστρια πρῶτο Κυβερνήτη τοῦ νέου ὑποτυπώδους Ἑλληνικοῦ κράτους. Στὶς 8 Ἰανουαρίου 1828 ὁ Κερκυραῖος πολιτικὸς γίνεται πανηγυρικὰ δεκτὸς στὸ Ναύπλιο. Ἡ πρώτη προκήρυξή του στὸν Ἑλληνικὸ λαὸ ἄρχιζε μὲ τὴ φράση: «Ἐὰν ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν, οὐδεὶς καθ’ ἡμῶν».
Γνώριζε τὰ προβλήματα τῶν ἐξαθλιωμένων Ἑλλήνων, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀφιλόξενο κοινωνικοπολιτικὸ κλίμα μὲ τὶς περισσότερες περιοχὲς κατεστραμμένες ἤ ὑποταγμένες στοὺς Τούρκους. Κράτος, χρήματα, στρατός, δικαστήρια δὲν ὑπῆρχαν. Μόνο ἐρείπια, ἐλεεινοὶ κοτζαμπάσηδες καὶ μερικοὶ ἀχρεῖοι πολιτικοί.
Παρόλα αὐτά, συγκροτεῖ κυβέρνηση ἐθνικῆς ἑνότητας, ἀνασυντάσσει στρατό, στόλο. Μὲ διπλωματικὴ σοφία, προσωπικὲς φιλίες, πετυχαίνει εὐρύτερα σύνορα. Κατορθώνει ἔργο πρωτοφανές. Ἐπιχειρεῖ θεμελιώδεις ἀλλαγὲς γιὰ τὴν ἀνάπτυξη, τὴν τάξη. Ὀργανώθηκαν κρατικὲς ὑπηρεσίες, κόπηκε ἐθνικὸ νόμισμα, ἱδρύθηκαν ταχυδρομεῖα, ὀρφανοτροφεῖο, σχολεῖα, βιβλιοθῆκες, τυπογραφεῖο, ναυπηγεῖα, δικαστήρια, τράπεζα συνεισφέροντας ὁ ἴδιος 25.000 τάλιρα, κατασκευάσθηκαν δρόμοι, ἔδιωξε τὸν Ἰμπραὴμ ἀπ’ τὴν Πελοπόννησο, ἀπελευθέρωσε Στερεὰ Ἑλλάδα, κατέστειλε τὴν πειρατεία σὲ Αἰγαῖο καὶ Κρήτη.
Ἐργαζόταν νυχθημερόν. Ἐξέπληττε μὲ τὴ λιτότητα τοῦ φαγητοῦ του, τὸν ζῆλο, τὴν αὐτοθυσία, τὴν ἀφιλοκέρδεια, τὴν πίστη στὸν Θεό. Ξόδευε σχεδὸν ὅλη τὴν περιουσία του χάριν τοῦ Κράτους, ἀρνούμενος «χρηματικὴ χορηγία» γιὰ νὰ μὴν ἐπιβαρύνει τὸ Δημόσιο Ταμεῖο. Δὲν ζήτησε, οὔτε πῆρε τίποτε, μόνο ἔδωσε τὰ πάντα γιὰ τὴν Πατρίδα.
Γιὰ νὰ πετύχει τοὺς στόχους του συνεργάσθηκε μὲ τὴν Ἐκκλησία ἀναγνωρίζοντας ὅτι στὰ χρόνια της σκλαβιᾶς ποὺ δὲν ὑπῆρχε κράτος, ἡ Ἐκκλησία στήριξε τὸ Ἔθνος. Γράφει σὲ ἐπιστολή: «Οἱ Πατέρες ἡμῶν ἡνωμένοι διὰ τῆς σταθερᾶς πίστεώς των, ἀντέτειναν εἰς τὴν ὀλεθρίαν μάστιγα τῶν Τούρκων, φυλάττοντες ἀγνάς τάς ἀρχὰς καὶ τὰ ἤθη, ἅτινα μόνα συνιστῶσιν ἕν Ἔθνος διὰ τῆς ἑνώσεως ἀνθρώπων τινων, λέγω τὴν θρησκείαν καὶ δι’ ἐκείνης τὴν γενικὴν καταγωγήν του καὶ τὴν ἑκουσίαν ὑποταγὴν του εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν κυριότητα».
Ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Καποδίστρια ὡς «τοῦ πρώτου καὶ τελευταίου Κυβερνήτου ποὺ ἀγάπησε καὶ ἐνδιαφέρθηκε εἰλικρινῶς γιὰ τὴν Ἐκκλησία» δὲν εἶναι ὑπερβολή. Ἀναγνωρίζει τὴν Ἐκκλησία «ὡς πραγματικὴ νησίδα σωτηρίας μέσα στὸν ταραγμένο κόσμο τῆς σκλαβιᾶς καὶ τῆς βαρβαρότητας» ποὺ ἐξημερώνει ἤθη, ἐμφυσεῖ ἐλπίδα, καλλιεργεῖ φιλαλληλία, προάγει φιλανθρωπία, τονώνει συνεργασίες, ἐργατικότητα, ἐμπεδώνει σύνεση, πειθαρχία-αὐτοπειθαρχία, ὡς βασικὲς προϋποθέσεις γιὰ ἀναγέννηση τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας. Θέλει Ἐκκλησία καὶ κράτος ἀδιάσπαστα ἑνωμένα κυρίως γιὰ τὴν ἠθικὴ μόρφωση τῶν πολιτῶν.
Μετὰ ἀπὸ αἰῶνες οἱ Ἕλληνες ἀποκτοῦσαν ἐλεύθερο κράτος. Ἐδῶ ὅμως ἄρχιζαν τὰ χειρότερα. Ἡ πραγματικότητα ἦταν ἐφιαλτική. Οἱ ξένοι ὅταν ἔλεγαν “ἔχομεν ἀνάγκη μίας Ἑλλάδος” τὴν ἐννοοῦσαν ὡς προτεκτοράτο τῆς Ἀγγλίας κυρίως, ὅπως κατηύθυναν οἱ ἰουδαϊκὲς στοὲς Ἀγγλίας-Γαλλίας καὶ ὁ Μέττερνιχ.
Καταδικαστικὴ γιὰ τὸν Καποδίστρια ἦταν ἡ ἀπαγόρευση συμμετοχῆς στὴ μασονία καὶ κάθε μυστικὴ ὀργάνωση καθὼς καὶ ἡ ἀντίθεσή του στὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση (1789), τὶς ἀντιθρησκευτικὲς ἀρχές της. Ἔτσι ἦλθε σὲ σύγκρουση μὲ τὶς ἐγχώριες καὶ ξένες δυνάμεις ποὺ ἤθελαν ἐξευρωπαϊσμὸ τῆς Ἑλλάδος, ἀποσυνδεμένης ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη Ρωμηοσύνη καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ κέντρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἡ ἀφορμὴ δόθηκε στὴν προσπάθεια τοῦ Καποδίστρια νὰ λυθεῖ τὸ πρόβλημα σχέσεων τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ Πατριαρχεῖο. Βιαζόταν νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ σχέση αὐτὴ «ἴνα μὴ πέσει ἡ ὑπόθεσις εἰς Φράγκων χείρας, καὶ τότε ἐχάθημεν»! Οἱ Δυτικοὶ ἐπεδίωκαν τὴν ὁριστικὴ διάλυση τῆς Ἐθναρχίας ποὺ τὸ Πατριαρχεῖο ἀντιπροσώπευε ὡς συνέχεια τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας.
Ὁ Καποδίστριας διαφοροποιούταν ἀπὸ τὰ σχέδια τῆς Εὐρώπης γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, διότι αὐτὰ ἐρχόταν σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὰ συμφέροντα τῆς Ἑλλάδας «ἐπειδὴ πάντες ἠμεῖς… οὐκ ἐγνωρίσαμεν ἄλλην μητέρα, εἰμὴ τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, οὔτε ἄλλον Κυριάρχην, εἰμὴ τὸν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως… διὰ τοῦτο οὐκ ἐφεῖται ἡμῖν ἀποσπασθῆναι ἀπ’ αὐτῆς καὶ ἀποσκιρτῆσαι». Οἱ «διαφωτιστές» στὴν Ἑλλάδα διαποτισμένοι μὲ δυτικὸ πνεῦμα, ἔχοντας προκαταλήψεις γιὰ τὸ Βυζάντιο, ἔγιναν πολέμιοι τοῦ Καποδίστρια ποὺ ὡς Ἕλληνας-Ὀρθόδοξος διέβλεπε ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ δεσμοῦ τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ ἐξαίρετης σημασίας Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο θὰ προκαλοῦσε διάλυση τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἡ φράγκικη Εὐρώπη παρακολουθοῦσε τὴ ρωμαίικη -ἑλληνορθόδοξη- γραμμὴ τοῦ Καποδίστρια ἀποφασίζοντας τὴν ἐξόντωσή του. Κυρίως ἡ Ἀγγλία ὀργάνωσε μυστικὴ ἐκστρατεία ἐναντίον του, χρησιμοποιώντας ὄργανά της ἐντὸς τῆς Ἑλλάδος. Ἀντιπολίτευση, πρόκριτοι, κοτζαμπάσηδες, καπεταναῖοι, «διανοούμενοι», συμφέροντα, ἐγωϊσμοί, ὅπλισαν τὰ χέρια τῶν δολοφόνων. Οἱ Μαυρομιχαλαῖοι ἀνέλαβαν τὴν «ὑπόθεση».
Τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι ὁ Καποδίστριας δὲν πίστευε ὅτι θὰ βρεθοῦν ἀδέλφια Ἕλληνες ποὺ θέλουν νὰ τὸν σκοτώσουν: «…εἶμαι ἀποφασισμένος νὰ θυσιάσω τὴν ζωήν μου διὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ θὰ τὴν θυσιάσω. Ἐὰν οἱ Μαυρομιχαλαῖοι θέλουν νὰ μὲ δολοφονήσουν, ἂς μὲ δολοφονήσουν. Τόσον τὸ χειρότερον δι’ αὐτούς. Θὰ ἔλθει κάποτε ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ Ἕλληνες θὰ ἐννοήσουν τὴν σημασίαν τῆς θυσίας μου».
Στὶς 27 Σεπ. 1831 ὁ Καποδίστριας ὡς πιστὸς Ὀρθόδοξος πήγαινε ὅπως κάθε ἡμέρα (προσωπικὴ φρουρὰ δὲν εἶχε ποτέ), νὰ παρακολουθήσει στὶς 6.30 τὸ πρωΐ Ὄρθρο καὶ Θ. Λειτουργία στὸν Ἅγ. Σπυρίδωνα. Πυροβολεῖται στὰ σκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς Γεώργιο καὶ Κωνσταντῖνο Μαυρομιχάλη. Ὁ πρῶτος καὶ μοναδικὸς ἴσως ἡγέτης τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους μὲ Θεὸ καὶ Ἑλλάδα στὴ ψυχή του, δολοφονεῖται ἀπὸ ἐκπροσώπους τοῦ λησταρχικοῦ κοτζαμπασισμοῦ καὶ ξένων συμφερόντων. Ἐπὶ τοῦ αἵματος ἑνὸς ἀθώου ἥρωα πολιτικοῦ θεμελιώνεται τὸ Ἑλληνικὸ κράτος ποὺ ἀπὸ τότε κατευθύνεται μὲ ἄνομες σχέσεις ξένων ἐξουσιῶν καὶ ἐγχώριων ὀργάνων τους. Ὅτι συμβαίνει μέχρι σήμερα θυμίζει τοὺς συνωμότες τοῦ ἐγκλήματος αὐτοῦ.
Μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια δὲν κυβέρνησαν ποτὲ οἱ ἐλεύθεροι Ἕλληνες ἀλλὰ κοτζαμπάσηδες, τζουτζέδες καὶ ξένοι ἀνθέλληνες. Τὸ Ἔθνος εἰσέρχεται σὲ νέα δουλεία χειρότερη τῶν Τούρκων. Ἐπικρατεῖ περίοδος ἀναρχίας, ἐμφυλίου πολέμου. Οἱ «προστάτιδες» δυνάμεις θέτουν θεσμοὺς ποὺ οἱ ραγιάδες δὲν εἶχαν ποτὲ ἐπιζητήσει.
Ἀκόμα καὶ ὁ Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ἀδελφὸς καὶ πατέρας τῶν δολοφόνων ἔλεγε: «Ἀνάθεμα τοὺς Ἄγγλο–Γάλλους ποὺ ἦταν ἡ αἰτία καὶ ἐγὼ νὰ χάσω τοὺς δικούς μου ἀνθρώπους καὶ τὸ Ἔθνος νὰ χάσει ἕναν κυβερνήτη ποὺ δὲν θὰ ματαβρεῖ. Τὸ αἷμα του μὲ παιδεύει ἕως σήμερα».
Φίλος τοῦ Καποδίστρια γράφει γιὰ τὸν ἀληθινὸ Πατέρα τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος: «Ὁ θάνατος τοῦ Κυβερνήτου εἶναι συμφορὰ διὰ τὴν Ἑλλάδα, εἶναι δυστύχημα δι’ ὅλην τὴν Εὐρώπην… Τὸ λέγω μὲ διπλῆν θλίψιν: ὁ κακοῦργος, ὅστις ἐδολοφόνησε τὸν κόμητα Καποδίστρια, ἐδολοφόνησε τὴν πατρίδα του».
Τὸν Καποδίστρια ποὺ σήμερα κάθε ἰδεολογικὸς χῶρος τὸν ταυτίζει περιέργως μαζί του καὶ πολλοὶ ξένοι ὁμολογοῦν ὅτι «ὀργάνωσε τὴν Εὐρώπη ὁλόκληρη», οἱ σημερινοὶ πολιτικοὶ τῆς Ἑλλάδας τὸν «τιμοῦν» δίνοντας τὸ ὄνομά του στὸ σχέδιο ἐξόντωσης τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης καὶ τῶν χωριῶν μας. Εὐτυχῶς ποὺ κάθε χρόνο ἔρχονται Ἐλβετοὶ καὶ καταθέτουν στεφάνια στὸν τάφο του!
πηγή: agiazoni.gr
