~ αφηγείται ο Λεμεσού Αθανάσιος.
Τον Οκτώβριο του 1978
ενώ ήμουν τότε φοιτητής
επισκέφτηκα το Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο στη νήσο Πάρο,
στη Μονή της Λογγοβάρδας
εκεί όπου ο Γέροντας Φιλόθεος
ήταν για πολλά χρόνια Ηγούμενος.
Μιλήσαμε πάρα πολλές ώρες
και είχα εξομολογηθεί κοντά του.
Μου διηγήθηκε τότε ένα θαυμαστό γεγονός.
Με ρώτησε που σπούδαζα.
Εγώ του είπα γέροντα, σπουδάζω στη Θεσσαλονίκη.
Τότε με ρώτησε αν αγαπώ τον Άγιο Δημήτριο
και λέω βέβαια, γέροντα, αλλοίμονο!
Όλους τους Αγίους και ...
τον Άγιο Δημήτριο.Μου λέει, όχι να τον αγαπάς πάρα πολύ!
Και θα σου πω, μου λέει, τι έγινε με μένα.
Όταν ήταν ο πατήρ Φιλόθεος νέος,
νέο παιδί και προσπάθησε να πάει στο Άγιον Όρος,
τον συνέλαβαν οι Τούρκοι,
οι οποίοι είχαν τότε τη Θεσσαλονίκη και τον έκλεισαν μέσα στο Λευκό Πύργο
και εκεί είχε πάρα πολλές δυσκολίες
και αν θυμάμαι καλά,
μάλιστα είχαν σκοπό και να τον κακοποιήσουν
ή και να τον σκοτώσουν ακόμα.
Εκεί δια θαύματος
τον γλύτωσε ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος
παρουσιαζόμενος ως αξιωματικός στους Τούρκους
και εμποδίζοντάς τους να τον κακοποιήσουν!
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.
Μετά το γεγονός αυτό,
ο πατήρ Φιλόθεος έκανε τάμα στον Άγιο Δημήτριο,
κάθε χρόνο στις 26 Οκτωβρίου που είναι η μνήμη του
να πηγαίνει στο ναό του Αγίου Δημητρίου
και να παρίσταται
και να λειτουργεί εκεί στην πανήγυρη του Αγίου.
Μια χρονιά
-πριν περίπου 10 χρόνια μας είχε πει από τότε που μας διηγήθηκε το γεγονός-
είχε πάρα πολύ μεγάλη κακοκαιρία στην Πάρο
και δεν υπήρχαν πλοία,
δεν μπορούσε κανένα πλοίο να αποπλεύσει.
Οπότε ήταν αδύνατο για τον Πατέρα Φιλοθέο
να φύγει από το νησί
και να πάει στη Θεσσαλονίκη
(στην Αθήνα και μετά στη Θεσσαλονίκη)
για να εκπληρώσει το τάμα του και την επιθυμία που είχε
να παραβρεθεί στην πανήγυρη του Αγίου Δημητρίου στο ναό του.
Και έτσι παρέμεινε στο Μοναστήρι
αλλά ήταν πάρα πολύ θλιμμένος.
Έκαναν τον Εσπερινό κάτω στο καθολικό της Μονής του
και επέστρεψε ο πατήρ Φιλόθεος στο κελί του, λυπημένος,
αισθανόμενος τρόπον τινά μια αμηχανία
γιατί δεν μπορούσε να εκπληρώσει
αυτόν το λόγο που είχε δώσει στον Άγιο.
Μόλις πήγε στο κελί του όμως και κάθισε στην καρέκλα του
και άρχισε να προσεύχεται και να λέει,
"Άγιε Δημήτριε,
δυστυχώς δεν μπόρεσα να εκπληρώσω αυτό το τάμα.
Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με, βοήθησε με"
ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβει πώς,
βρέθηκε στο ναό του Αγίου Δημητρίου.
Από την Πάρο βρέθηκε
στο ναό του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη.
Εν σώματι, κανονικά.
Κανονικά χαιρέτησε όλους εκεί τους παρόντες
χωρίς βέβαια να πει σε κανέναν τίποτα.
Αυτοί βέβαια ήξεραν ότι πάει κάθε χρόνο
και έτσι δεν απόρησε κάνεις.
Έλαβε μέρος στον Εσπερινό,
έμεινε το βράδυ στη Θεσσαλονίκη,
έλαβε μέρος την άλλη μέρα στη Θεία λειτουργία,
τελείωσαν οι εορτασμοί όλοι
και τότε λοιπόν ο πατήρ Φιλόθεος επέστρεψε πίσω στο μοναστήρι του.
Στο μοναστήρι όμως
οι μοναχοί είχαν ανησυχήσει την άλλη μέρα
διότι η πόρτα ήταν κλειστή από μέσα
και νόμιζαν ότι πέθανε.
Χτυπούσαν και δεν άνοιγε.
Έσπασαν την πόρτα,
ήταν κλειδωμένη από μέσα
και ο πατήρ Φιλόθεος απουσίαζε.
Και μετά θυμάμαι όταν τον ρώτησα:
Γέροντα, λέω, μετά πώς επιστρέψατε;
-Με την παιδική αφέλεια νόμιζα ότι ήρθε πίσω κατά τον ίδιο τρόπο-
"Ε", μου λέει,
"ρε παιδάκι μου μετά πήρα το καράβι και επέστρεψα.
Την πρώτη φορά με πήρε ο Άγιος αεροπορικώς
και μετά ήρθα με τα δικά μου τα μέσα".
Αυτό μας το διηγήθηκε ο ίδιος
και εκτός που το είπε ο ίδιος,
μετά και οι Πατέρες,
οι Γέροντες της Μονής της Λογγοβάρδας,
μας το είπαν και οι ίδιοι που ήταν παρόντες
όταν έσπασαν την πόρτα που ήταν κλειδωμένη από μέσα
και δεν βρήκαν τον Γέροντα Φιλόθεο στο κελί του...
