Διήγηση: Ὁ Οἰκονόμος τοῦ Ἱεροῦ Μετοχίου νήσου Κυρᾶς Παναγιᾶς Ἱερομόναχος Ὀνούφριος Ἁγιαννανίτης.
«Ἦταν ἡμέρα Σάββατον, τήν 15ην Αὐγούστου τοῦ 2020, ἡμέρα τοῦ Πανορθοδόξου ἑορτασμοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Εὑρισκόμεθα εἰς τήν νῆσον Κυρά Παναγία, Μετόχι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀπό τό ἔτος 993 μ.Χ., στίς Βόρειες Σποράδες, βορείως τῆς νήσου Ἁλοννήσου, 3 ὧρες διαδρομή μέ τό ψαροκάϊκο, ἀπό τό Πατητήρι ‒πρωτεύουσα τῆς Ἁλοννήσου‒ ἕως τήν Ἱεράν Μονήν Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, στά ἀνατολικά τῆς νήσου Κυρά Παναγιά.
Τό νησί Κυρά Παναγιά εἶναι ἀκατοίκητον ἀπό λαϊκούς, εἶναι ἕνα ἀμιγές «Καλογερονήσι» ἐδῶ καί 1030 ἔτη! Ὅμως τήν ἡμέρα αὐτῆς τῆς ἑορτῆς, τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, προσέρχονται ἀρκετοί προσκυνηταί μέ ...
τά ἰδιωτικά των σκάφη, ἱστιοφόρα καί ταχύπλοα, καί ἄλλα καΐκια, διά νά προσκυνήσουν στήν Ἱερά Μονή τήν «Κυρά Παναγιά», τήν ἐφέστιον εἰκόνα της καί νά προσευχηθοῦν.Αὐτή δέ τή χρονιά, στό μικρό προαύλιο τῆς Μονῆς εἶχαν συγκεντρωθῆ περίπου 110 προσκυνηταί. Μετά τήν ὑπαίθριο ψαλμωδία τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος, τήν παράθεσιν τοῦ παραδοσιακοῦ κεράσματος τῆς Μονῆς καί τήν σύντομον ξενάγησιν, ἕνα ζευγάρι μοῦ ζήτησε νά μέ ἀπασχολήση, εἰ δυνατόν, ἰδιαιτέρως. Ἔτσι ἀπομακρυνθήκαμε καί οἱ τρεῖς ὀλίγον ἀπό τό ὑπόλοιπον πλῆθος, διά νά τούς ἀκούσω. Ἐκεῖ, λοιπόν, μοῦ λέγει ἡ Ἰωάννα:
‒«Πάτερ, ἐγώ καί ὁ Ἰωάννης εἴμεθα μαζί ‒ζευγάρι‒ καί θέλουμε νά παντρευθοῦμε, ἀλλά ὁ Ἰωάννης εἶναι ἀβάπτιστος. Θέλουμε νά βαπτισθῇ ἐδῶ στήν Ἱ. Μονή, διά νά κάνουμε μετά τόν γάμο μας. Μπορεῖτε, εἶναι δυνατόν;»
Ἐγώ, βλέποντας τόν Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἦταν ψηλός καί εὔσωμος, ἐσχημάτησα τήν ἐντύπωσιν περί τοῦ ὁρίου τῆς ἡλικίας του, τόν «ἔκοψα» διά «45άρη», κατόπιν, εἶδα στήν ταυτότητα, ὅτι ἦτο 46 ἐτῶν, καί μέ ἔκπληξη τόν ἐρώτησα:
‒Καλά, Ἰωάννη, σ’ αὐτήν τήν ἡλικία εἶσαι ἀκόμη ἀβάπτιστος;
Μοῦ ἀπαντᾶ:
‒Ὄχι πάτερ, εἶμαι βαπτισμένος, ἀλλά Καθολικός.
Καί ἐγώ μέ ἀπορία καί ἐνδιαφέρον τόν ἐρωτῶ:
‒Καί πῶς τώρα, διά ποιόν λόγο θέλης νά γίνῃς Ὀρθόδοξος;
‒Συνέβη ἕνα πολύ σημαντικό γεγονός στήν οἰκογένειά μας καί εἶμαι πεπεισμένος, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει τήν Χάρι καί τήν ἀλήθεια καί διά τοῦτο ἀπεφάσισα νά βαπτισθῶ.
‒Ποιό γεγονός Ἰωάννη;
Τόν ἐρώτησα μέ ἐνδιαφέρον καί περιέργεια, καί μοῦ διηγήθη τά ἑξῆς θαυμαστά καί πρωτάκουστα!
‒Ἐμεῖς, Πάτερ, καταγόμεθα ἀπό τήν νῆσο Τῆνο, ἀλλά μετακομίσαμε στήν Ἡλιούπολι Ἀθηνῶν ἀπό μικρή ἡλικία καί ἐκεῖ μεγαλώσαμε. Ἔχω δέ μία ἀδελφή, τήν ὁποία λένε Χριστίνα, παντρεμένη μέ δύο παιδιά. Προσεβλήθη ἀπό τόν καρκῖνον τοῦ μαστοῦ. Ἐάν ὑπάρχουν 100 διαβαθμίσεις σ’ αὐτήν τήν ἀρρώστια, αὐτή εἶχε τήν 99η, μέ συνεχεῖς χημιοθεραπεῖες, μεταστάσεις κ.λπ. Ἔφθασε πλέον σ’ ὁριακά σημεῖα, ἦτο πολύ ἀδύναμη καί ἐξηντηλημμένη. Ὁ Ὀγκολόγος θεραπευτής της ἐδήλωνε, ὅτι δέν μποροῦμε νά κάνουμε κάτι ἄλλο καί νά ἑτοιμαζώμεθα νά ἀντιμετωπίσωμε τόν θάνατόν της!
Ὅμως, ἕνα βράδυ, ἐκεῖ πού κοιμόταν στό σπίτι της, τῆς παρουσιάζεται μία νεαρή κοπέλλα καί τῆς λέγει:
‒Χριστίνα, μή φοβᾶσαι, ἐγώ θά σέ κάνω καλά! Ὅμως θά πᾶς πρῶτα στήν Ἄνδρο, στό σπίτι μου, νά βαπτισθῇς.
Ἡ Χριστίνα, ὡς Καθολική, τῆς ἀπαντᾶ:
‒Μά, εἶμαι βαπτισμένη!
Τῆς λέγει ἡ νεαρή κοπέλλα, τείνοντας μέ ἔμφασι τό δάκτυλο.
‒Ὄχι, δέν εἶσαι βαπτισμένη. Πήγαινε στό σπίτι μου, στήν Ἄνδρο, νά βαπτισθῇς καί ’γώ θά σέ κάνω καλά!
Ἐρωτᾶ ἡ Χριστίνα:
‒Πῶς σᾶς λένε;
Τῆς ἀπαντᾶ:
‒Μαρίνα!
Καί ἐξηφανίσθη, ἔγινε ἄφαντος!
Ἡ Χριστίνα ξύπνησε ἔντρομος καί ταραγμένη! Μοῦ τηλεφωνεῖ καί μοῦ ἀφηγεῖται ὅλα ὅσα τῆς συνέβησαν, λεπτομερῶς. Ἔχουμε πολύ στενή καί ἐγκάρδια σχέσι μεταξύ μας. Τήν μητέρα μας τήν ἔχουμε χάσει ἐδῶ καί 12-13 χρόνια. Μοῦ λέγει ἡ Χριστίνα:
‒Γιάννη, ἐγώ δέν ἔχω πάει ποτέ στή Ἄνδρο, δέν γνωρίζω κανέναν ἀπ’ ἐκεῖ, οὔτε ἄνδρα, οὔτε γυναίκα, ποιά νά ’ναι αὐτή πού μοῦ λέγει νά πάω στό σπίτι της νά βαπτισθῶ;
Καί ἐγώ τῆς λέγω:
‒Χριστίνα, μήν εἶσαι ἀφελής. Ποιά γυναῖκα θά σοῦ ’λεγε νά πᾶς στό σπίτι της νά βαπτισθῆς; Σίγουρα, πρέπει νά πρόκειται διά ἱερό πρόσωπο. Ἄφησε, θά ψάξω νά ’δῶ περί τίνος πρόκειται.
Ὁπότε, διαδικτυακά βρῆκα, ὅτι στήν Ἄνδρο ὑπάρχει παλαιά Ἀνδρῶα Ἱ. Μονή τῆς Ἁγίας Μαρίνης. Ἐπικοινωνῶ μέ τούς Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, τούς ἀφηγοῦμε τά συμβάντα καί ἀπεφασίσαμε νά πᾶμε στήν Ἄνδρο, στήν Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Μαρίνης διά νά βαπτισθῇ ἡ καρκινοπαθής ἀδελφή μου Χριστίνα.
Πήγαμε ἡμέρα Κυριακή. Μόλις φθάσαμε στό νησί, τήν Χριστίνα τήν κατέλαβε πυρετός καί ρῖγος, ἔτρεμε ὁλόκληρη. Ἐπικοινωνήσαμε μέ τόν Ὀγκολόγο ἰατρό της καί μᾶς εἶπε ὅτι πρέπει ὁπωσδήποτε νά ἐπιστρέψῃ ἀμέσως στήν Ἀθήνα, διότι κινδυνεύει νά πεθάνη! Ὅμως ἡ Χριστίνα μέ ἀποφασιστικότητα μοῦ λέγει:
‒Ἐγώ ἀπ’ ἐδῶ δέν φεύγω πρίν νά βαπτισθῶ, καί ἄς κινδυνεύω νά πεθάνω!
Ὁπότε, οἱ Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἑτοίμασαν ὡς κολυμβήθρα ἕνα ψυγεῖον-μπαοῦλο καί ἡ βάπτισίς της ἔγινε τήν Τετάρτη. Σημειωθήτω δέ, ὅτι τήν Κυριακή πού ἐφθάσαμε στήν Ἱερά Μονή μέχρι τήν Τετάρτη, ὁ πυρετός καί τό ρῖγος δέν ὑπεχώρησαν. Μέ πυρετό καί ρῖγος εἰσῆλθε στό νερό τῆς κολυμβήθρας! Καί ἔτσι, ἀφοῦ ἔγινε ἡ βάπτισις, ἄρχισε νά πέφτη ὁ πυρετός. Τήν ἀφήσαμε νά κοιμηθῇ, νά ξεκουρασθῇ καί τήν ἑπομένη ἐπιστρέψαμε στήν Ἀθήνα.
Ἔκτοτε, πέρασαν τέσσαρα ἔτη, καί ἡ Χριστίνα δέν χρειάσθηκε φάρμακα, χημειοθεραπεῖες καί ὅτι ἄλλο σχετικό. Ὁ Ὀγκολόγος ἰατρός της μᾶς εἶπε:
‒Καί ἐγώ πιστεύω στόν Θεό, ἀλλά τέτοιο περιστατικό πρώτη φορά συναντῶ!
Μετά τήν παρέλευσιν 4-5 ἐτῶν, ἡ Χριστίνα θά εἶναι θωρακισμένη ἀπό τόν καρκῖνο τοῦ μαστοῦ καί δέν θά κινδυνεύῃ ἀπ’ αὐτόν. Ἀπό κάτι ἄλλο μπορεῖ νά πεθάνῃ, πάντως ἀπ’ αὐτό ὄχι!
Πέρασαν τά 4-5 χρόνια καί ἡ ἑτοιμοθάνατη καρκινοπαθὴς ἀδελφή μου εἶναι ὑγιαίστατη. Ἡ Ἁγία Μαρίνα τήν θεράπευσε, ὅπως τῆς ὑπεσχέθη καί τῆς ὑπέδειξε ὅτι τό μυστήριον τοῦ «Βαπτίσματός» της, ὡς Ρωμαιοκαθολική, εἶναι ἄκυρον-ἀνυπόστατον.
Ἡ ἁγία Μαρίνα μαρτύρησε τό 270 μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορος Δεκίου, εἶναι κοινή ἁγία ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν, πρό τοῦ Σχίσματος μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν τό 1054 μ.Χ. Τό ὅτι εἶναι ἀβάπτιστοι οἱ Καθολικοί, τώρα σ’ αὐτήν τήν περίπτωσιν, δέν τό λέγουν οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι, καί Ἀρχιερεῖς, ἀλλά τό λέγει μία ἁγία, ἡ ἁγία Μαρίνα, καί τό ἐπιβεβαιώνει μέ τό θαῦμα τῆς θεραπείας πού ἐπετέλεσε. Εἶναι λοιπόν ἀδιαμφησβήτητον αὐτό πού τῆς εἶπε, ὅτι δέν εἶναι βαπτισμένη καί νά πάη στό «σπίτι» της, τήν Ὀρθόδοξη Ἱερά Μονή νά βαπτισθῇ καί ἀφοῦ τό κάνει αὐτό, θά τήν θεραπεύση!
Ὁ κ. Ἰωάννης Ἁρμός, αὐτό εἶναι τό ἐπώνυμό του, μοῦ λέγει:
‒Ὅλα αὐτά, Πάτερ, μέ πληροφόρησαν ἐσωτερικά καί μέ ἔπεισαν, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει τήν χάρι καί τήν ἀλήθεια καί διά τοῦτο ἦλθα, νά σᾶς ζητήσω νά μέ βαπτίσετε ἐδῶ στήν Κυρά Παναγιά. Μπορεῖτε; ἔχω ἐπαγγελματικές ὑποχρεώσεις καί θά παραμείνω στήν Ἁλόννησο μέχρι τήν Τετάρτη.
Ἐγώ, ἀκούοντας ὅλα αὐτά τά θαυμαστά καί ἐξαίσια, τοῦ λέγω:
‒Σιγά, Ἰωάννη, σιγά, μ’ ἔχουν συνεπάρει, μ’ ἔχουν ζαλίσει αὐτά πού ἄκουσα! Σήμερα, τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, εἶναι Σάββατον. Αὔριο, Κυριακή, μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, θά σοῦ τηλεφωνήσω.
Ἀνταλλάξαμε καί τά νούμερα τηλεφώνου μας. Κάθησα καί τό σκέφθηκα ἀπό διάφορες πλευρές τό θέμα καί τήν ἑπομένη, κατά τίς 11.00 π.μ. τοῦ τηλεφώνησα:
‒Ἰωάννη, μπορεῖς σήμερα τό ἀπόγευμα, κατά τίς 7.00 μ.μ. νά ἔλθῃς στήν Κυρά Παναγιά, νά γίνῃ ἡ βάπτισίς σου στήν θάλασσα ‒ἦταν ψηλός καί εὔσωμος‒ στήν προβλῆτα τοῦ ὅρμου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς;
‒Μπορῶ, πάτερ. (Εἶχε δικό του ταχύπλοον σκάφος).
‒Ὡραῖα, Ἰωάννη. Ἀνάδοχο ἔχεις;
‒Ὄχι, πάτερ.
Τότε ἀπευθύνομαι σ’ ἕνα ἀπό τούς προσκυνητάς τῆς Μονῆς, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἐδω ἀρκετό χρονικό διάστημα καί μᾶς βοηθοῦσαν σέ διάφορες ἐργασίες.
‒Κύριε Ἀθανάσιε, (ὁ κ. Ἀθανάσιος Λιόλιος ἀπό τό Τρίλοφο Χαλκιδικῆς), δέχεσαι νά γίνῃς ἀνάδοχος τοῦ κ. Ἰωάννη;
‒Καί βεβαίως, εὐχαρίστως, μοῦ ἀπαντᾶ.
‒Ἰωάννη, ἐντάξει, σοῦ βρῆκα ἀνάδοχο. Πές στήν κοπελλιά σου νά βρῆτε ἄσπρο ὕφασμα, νά φτιάξουμε, ἔτσι πρόχειρα, τόν χιτῶνα τοῦ βαπτίσματος.
‒Πάτερ μου, ἐδῶ στήν Ἁλόννησο, πολύ δύσκολα θά ’βρῶ καί σήμερα Κυριακή, ἄσπρο ὕφασμα.
‒Μισό λεπτό, Ἰωάννη.
‒Πάτερ Χαρίτων, ὁ κ. Παναγιώτης Δακτυλίδης, ὁ Ξενοδόχος, μᾶς χάρισε 100 λευκά σενδόνια μονά, διά τήν πανήγυρι τῆς Μονῆς. Δές, σέ παρακαλῶ, ἐάν ὑπάρχη ἀκόμη κανένα ἀχρησιμοποίητο, (σφραγισμένο μέσα στό νάϋλον).
Πῆγε ὁ π. Χαρίτων Μοναχός καί κοίταξε καί μοῦ εἶπε ὅτι ἔχουμε.
‒Ἰωάννη, ἔχουμε σινδόνι, ἀλλά πές στήν κοπελλιά σου νά φέρῃ μαζί σας βελόνη καί κλωστή καί κορδέλλα, λεπτή, κόκκινη, ὥστε νά ράψουμε δύο σταυρούς, μπροστά στό στῆθος καί πίσω στήν πλάτη, στόν χιτῶνα τοῦ βαπτίσματος.
‒Ἐντάξει, πάτερ.
‒Καί μήν ξεχάσης, Ἰωάννη, τοῦ εἶπα πειρακτικά, τά κεράσματα, καί γέλασε!
Ἐμεῖς, μετά τόν ἑσπερινό, κατεβήκαμε στήν προβλῆτα μ’ ὅλα τά ἀπαραίτητα ἐκκλησιαστικά σκεύη καί στίς 7.00 μ.μ. ἄρχισε ἡ τέλεσις τοῦ βαπτίσματος, ἡ ὁποία διήρκησε περισσότερον τῆς μίας ὥρας. Εἴπαμε πρός τόν νεοφώτιστο καί δύο λόγια παραινετικά, μᾶς κέρασαν καί ἀνεχώρησαν πανευτυχεῖς διά τήν Ἁλόννησον.
Τήν ἑπομένην ἡμέραν ἦλθε εἰς τήν Ἱερά Μονήν, ὁ μόνιμος ἐργάτης-φύλακας τοῦ Κάμπου τῆς νήσου Κυρᾶς Παναγιᾶς, ὁ κ. Λούης Μέντη, ἀπό τό Ντακάρ, (πρωτεύουσα τῆς Σενεγάλης), Χριστιανός Ρωμαιοκαθολικός στό Θρήσκευμα, ὁ ὁποῖος ἐργάζεται στήν νῆσο ἀπό τό 2009. Τοῦ διηγήθηκα τό περιστατικό τῆς βαπτίσεως τοῦ ὁμοδόξου του κ. Ἰωάννου Ἁρμοῦ καί τοῦ τόνισα ὅτι ἡ ἁγία Μαρίνα ἡ μάρτυς ἀμφισβήτησε-ἀρνήθηκε τήν ἐγκυρότητα τοῦ βαπτίσματος τῶν ρωμαιοκαθολικῶν. Ὁπότε μοῦ λέγει αὐθόρμητα καί μέ ἔμφασι:
‒Ὤου! Ἔχουμε πρόβλημα, ἔχουμε πρόβλημα!…»
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Θαῦμα τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης καί ἡ ὑπ’ αὐτῆς ἀμφισβήτηση τοῦ Βαπτίσματος τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν», εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2024, σελ. 1-5.
https://katanixi.gr/to-thayma-tis-agias-marinas-kai-to-pseydovaptisma-ton-papikon/
