Ἦταν τὴν Κυριακή, θυμᾶσαι; Στὶς 20 τοῦ Γενάρη 2019, λίγο μετὰ τὶς 12 τὸ μεσημέρι, ὅταν ἀπὸ κάθε δρόμο καὶ στενό τῆς πρωτεύουσας ἔβλεπες ἀνθρώπους κάθε ἡλικίας νὰ ξεπροβάλλουν καὶ μὲ ἀποφασιστικότητα νὰ πορεύονται ὅλοι γιὰ ἕναν καὶ μοναδικὸ σκοπό. Τὴν Μακεδονία μας! Τὴν Μία καὶ Ἑλληνική!
Μέσα σ’αὐτὴ τὴ γαλανόλευκη παλίρροια ποὺ κατέκλυε τὸ κέντρο, βρέθηκα κι ἐγώ, μὴν μπορώντας νὰ κρύψω καὶ νὰ συγκρατήσω ἄλλο τὴν ὀργὴ καὶ τὴν ἀγανάκτησή μου γιὰ τὴν παραχάραξη καὶ τὴ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ἱστορίας τῆς πατρίδας μου. Μίας ἱστορίας ποὺ ἀλλιῶς τὴν διδαχθήκαμε πρὶν μερικὰ χρόνια στὰ σχολεῖα μας. Μίας ἱστορίας ποὺ ἀλλιῶς τὴ γνωρίσαμε μέσα ἀπὸ τοὺς μεγάλους μας συγγραφεῖς καὶ λογοτέχνες. Μίας ἱστορίας ποὺ ἔφθασε ὡς...
τὶς μέρες μας μέσα ἀπὸ τὶς μαρτυρίες τόσων γενεῶν, ποὺ πέρασαν πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, καὶ ἔζησαν ὅσα δὲν εἶναι γραμμένα σὲ κανένα βιβλίο. Μίας ἱστορίας ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ σβηστεῖ καὶ νὰ γραφτεῖ πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ στὰ μέτρα τους γιατί εἶναι χαραγμένη μὲ τὸ ἀνεξίτηλο μελάνι τοῦ αἵματος τῆς ψυχῆς στὶς ἀναμνήσεις καὶ αὐτὸ καμία συμφωνία καὶ καμία ἀπόφαση δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ τὸ ἀλλάξει.
Καὶ ἦταν τὸ χαμόγελο στὸ πρόσωπο τοῦ καθενὸς πού σου ἔδινε τὴ δύναμη νὰ πιστεύεις ὅτι δὲν χάθηκε ἀκόμα ἡ ἐλπίδα. Ἕνας χείμαρρος Ἑλλήνων ἑνωμένων! Δὲν ὑπῆρχαν γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι. Ἤμασταν ὅλοι ἕνα! Καὶ ἦταν αὐτό, ποὺ δάκρυα χαρᾶς γέμιζε τὰ μάτια, καθὼς βρίσκονταν ὅλοι ἐκεῖ. Ἀπὸ τὴν γιαγιὰ καὶ τὸν παππού, ποὺ μᾶς ἔμαθαν τὶς ρίζες μας, μέχρι καὶ τὰ ἐγγόνια τους! Ἔβλεπες ἀνθρώπους ἡλικιωμένους, νέους μὲ δυναμικότητα καὶ παλμό, οἰκογενειάρχες μὲ τὰ παιδιά τους γιὰ νὰ μάθουν τὴν πραγματικὴ καὶ ἀληθινὴ ἱστορία μας ποὺ δυστυχῶς ἡ παιδεία μας δὲν θέλει νὰ τὴν διδάξει. Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας μας, κληρικοὶ καὶ μοναχοὶ ἀπ΄ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ἦταν ἐκεῖ, μαζί μας, γιὰ νὰ μᾶς θυμίσουν ὅτι στὸ διάβα τῶν χρόνων, κάθε φορᾶ ποὺ ἡ πατρίδα καλοῦσε τὰ παιδιά της, ἡ Ἐκκλησία μὲ κάθε τρόπο ἀνταποκρινόταν στὸ κάλεσμα. Μία μεγάλη ἀγκαλιὰ μᾶς ἕνωσε ὅλους μαζί, ἕνα χρῶμα πλημμύρισε τὶς καρδιές μας καὶ ἕνας ὕμνος, ὁ ἐθνικός μας, ἔκανε ὅλη τὴν Πλατεία Συντάγματος νὰ συστεῖ ὁλόκληρη….
Καὶ ἦταν τότε, ποὺ κάποιους ἡ κοσμοπλημμύρα αὐτὴ τοὺς τρόμαξε. Ὁ ὅλο καὶ περισσότερο αὐξανόμενος κόσμος ποὺ συνέχισε νὰ καταφθάνει, τοὺς ἀνησύχησε. Μὰ αὐτό, ποὺ τοὺς φόβισε περισσότερο, ἦταν ὁ πατριωτισμὸς τοῦ Ἕλληνα, ποὺ τώρα φανερωνόταν πιὸ ἔντονος ἀπὸ κάθε ἄλλη φορᾶ.
Καὶ ἦρθες ἐσύ! Ἐσὺ ποὺ ἔκρυψες τὸ πρόσωπό σου μέσα σὲ μία κουκούλα! Ἐσὺ ποὺ ξεκίνησες σκόπιμα νὰ δημιουργήσεις ἐπεισόδια σὲ μία εἰρηνικὴ διαδήλωση προκειμένου νὰ τὴν διαλύσεις! Ἀλλὰ δὲν κατάφερες αὐτό, γιὰ τὸ ὁποῖο σ’ ἔστειλαν ὅσοι δὲν ἄντεχαν νὰ μᾶς βλέπουν ἄλλο, καὶ δὲν ἤξεραν πῶς νὰ μᾶς διώξουν. Ὅσοι ἤθελαν νὰ ξεχαστεῖ ἡ σημερινὴ μέρα, νὰ ξεχαστεῖ τὸ ὑπερπληθὲς συλλαλητήριο γιὰ μία Ἑλληνικὴ Μακεδονία, τὸ μεγαλύτερο τῶν τελευταίων χρόνων, τὸ ὁποῖο σκόπιμα μετρήθηκε «μικρὸ» ἀπὸ κάποιους ποὺ μαγείρεψαν τὰ νούμερα, πρὶν καν προλάβει νὰ ὁλοκληρωθεῖ! Ὅσοι ἀπαξιωτικὰ μᾶς ἀποκάλεσαν ἐθνικιστὲς καὶ δημιούργησαν τὰ ἔκτροπα γιὰ νὰ στρέψουν σ΄ αὐτὰ τὴν προσοχὴ τῆς κοινῆς γνώμης.
Παραμείναμε ὅλοι ἐκεῖ καὶ κλαίγαμε πνιγμένοι ἀπὸ τὰ δακρυγόνα. Θόλωσαν τὰ μάτια μας! Ἡ ἀναπνοὴ μας ἀσθενική! Κάποιοι εἶχαν γονατίσει, γιατί δὲν ἄντεχαν ἄλλο μέσα στὴν ἀποπνικτικὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ δημιουργήθηκε, ἀλλὰ παρέμειναν ἐκεῖ! Βλέπαμε τὸν καπνὸ νὰ μᾶς ἔχει κατακλύσει. Ἀκούγαμε τοὺς κρότους ἀπὸ τὰ δακρυγόνα νὰ συνεχίζονται καὶ νιώθαμε σὰν νὰ γινόταν ἕνας ἄνισος πόλεμος. Τὴ δικτατορία καὶ τὴ φίμωση (κατάλυση, κατάργηση) τῆς δημοκρατίας πού ἐμεῖς δὲν ζήσαμε, τὴν νιώσαμε ἐκεῖνες τὶς στιγμές! Τί νὰ ποῦμε σ΄ αὐτὰ τὰ παιδιὰ ποὺ ἦρθαν ἐκεῖ γιὰ τὴν πατρίδα τους, γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰσέπραξαν μία ἄδικη καὶ ἀπάνθρωπη καταδίωξη;
Μάθε λοιπόν, ἐσὺ ποὺ πάντα ἔνοχα κρύβεσαι ἀπὸ τὸν λαό, ποὺ σὲ ἔβαλε νὰ τὸν κυβερνᾶς, ὅτι τὸν Ἕλληνα, ὅσο καὶ νὰ τὸν πατήσεις κάτω καὶ νὰ τὸν λιώσεις, δὲν θὰ καταφέρεις νὰ τὸν φιμώσεις ποτέ! Τὸν Ἕλληνα, κάθε φορᾶ ποὺ τὸν καλεῖ ἡ ἱστορία, δὲν τὸν λυγίζει κανένα δάκρυ ποὺ ἐσὺ θὰ τοῦ προκαλέσεις. Τὸ χρέος του θὰ τὸ κάνει βαδίζοντας στὰ χνάρια τοῦ Μελᾶ, τοῦ Ἄγρα, τοῦ Κώττα καὶ ὅλων τῶν γνωστῶν καὶ ἄγνωστων ἡρώων ποὺ ἔπεσαν στὰ ἁγιασμένα χώματα τῆς πατρίδας μας.
Τὸν Ἕλληνα, ὅσο καὶ νὰ προσπαθεῖς νὰ τὸν ἀλλοτριώσεις, δὲν τὸν ἀφήνει ποτὲ νὰ ξεχάσει τὶς ρίζες του, τὴν ἱστορία του, τοὺς προγόνους του, τὸ αἷμα ποὺ κυλᾶ στὶς φλέβες του καὶ ζεστὸ θὰ καίει πάντα μέσα του. Λιονταρίσια ἡ ψυχή του δὲν προσκυνᾶ παρὰ μόνο τὸν Θεό του καὶ τὴ σημαία του.
Μπορεῖ ἡ μαλθακότητα τῶν τελευταίων χρόνων νὰ μᾶς εἶχε ρίξει σ’ ἕνα λήθαργο ποὺ ἐξυπηρετοῦσε κάποια συμφέροντα καὶ ἀνέπαυε κάποιες συνειδήσεις. Ἡ ἱστορία ὅμως ἀφυπνίζει! Κάποιοι στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ἀγωνίστηκαν γιὰ τὰ ἰδανικά μας, γιὰ τὴ γλώσσα μας, γιὰ ναμποροῦμε περήφανα νὰ καμαρώνουμε τὴν γαλανόλευκή μας!
Ὁ σεισμὸς τῆς συνειδήσεως ποὺ κάθε Ἕλληνας ἔχει, διέλυσε τὸν ἐφησυχασμὸ καὶ τὸν ἀντικατέστησε μὲ τὸν πατριωτισμό, τὴν ἑνότητα, τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα!
Αὐτὸ τὸ ποτάμι τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας, ποὺ εἶδες νὰ ξεχύνεται, ὅσο καὶ ἂν προσπαθεῖς νὰ τὸ ἀναχαιτίσεις, δὲν σταματᾶ. Ἐξακολουθεῖ νὰ προχωρᾶ ὁρμητικὰ καὶ ἀγέρωχα γιὰ ν’ ἀποδείξει καὶ πάλι ὅτι οἱ ἥρωες ἀγωνίζονται σὰν ΈΛΛΗΝΕΣ!
Μία Ἑλληνίδα Μακεδόνισσα
Νάτα Δ.Μ.
