Ο πατέρας Αρσένιος Κωτσόπουλος είχε τη μεγάλη τύχη να μαθητεύσει κοντά στον Όσιο Πορφύριο, όντας πνευματικοπαίδι του.
Απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακή εξειδίκευση στη Ιστορία δογμάτων και Συμβολικής, πρώην συνεργάτης στο Γραφείο Νεότητας της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών και πλέον εφημέριος στον Ι. Ν. Προφήτη Ηλία Παγκρατίου, φημίζεται ιδίως για την πολυσχιδή κοινωνική δράση του.
Ο π. Αρσένιος Κωτσόπουλος, επί τη ευκαιρία της συμπληρώσεως 13 χρόνων από την κοίμηση του πνευματικού του γέροντα, μιλάει αποκλειστικά στο «pentapostagma.gr” για τον θεοφόρο Όσιο Πορφύριο και για την οικουμενικότητα του πνεύματος του.
Ακολουθούν αναλυτικά τα όσα πολύ ενδιαφέροντα μας είπε:
«Όταν είχε κατέβει ο Όσιος Πορφύριος στο Μήλεσι της Μαλακάσας το 1979, τον είχαμε επισκεφτεί οικογενειακώς. Εγώ τότε ήμουν πολύ μικρός, περίπου 10 χρονών. Και τότε γυρνάει ο Γέροντας και λέει στον πατέρα μου, «να τον ακούτε αυτόν τον παπά». Ο πατέρας μου τον ρώτησε απορημένος «ποιον παπά;» και τότε εκείνος έδειξε εμένα. Και πράγματι πριν από 9 χρόνια, σε ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα που προέκυψε, δεν με άκουγε αρχικά η οικογένεια μου, παρότι, όπως αποδείχθηκε, εκ των υστέρων, έτσι έπρεπε να πράξει.
Ο π. Πορφύριος υπήρξε ο άνθρωπος του Θεού που...
αγάπησε τους πάντες ανεξαιρέτως. Μέσα στην καρδιά του χωρούσαν όλοι – συγγενείς, φίλοι και εχθροί, γνωστοί και άγνωστοι, Έλληνες και ξένοι.
Δεν αγαπούσε κάποιους περισσότερο. Δεν έδινε προτεραιότητα σε μια μερίδα ανθρώπων. Αγαπούσε το ίδιο όλο τον κόσμο. Δεν είχε όρια. Ήταν απεριόριστος, απέραντος, καθολικός, για όλους πολύτιμος, σε όλους χρήσιμος, για όλους διάκονος, με όλους χαρούμενος, σε όλους οικείος, αδελφός και ιατρός. Δεν προλάβαινε να ασχοληθεί με τους λίγους μοναχούς που θα μάντρωνε. Είχε «μαντρώσει» με τις προσευχές του όλο τον κόσμο. Το μοναστήρι του ήταν παγκόσμιο. Όλοι οι άνθρωποι χωρούσαν σ’ αυτό. Δεν φρόντισε περισσότερο για τους λίγους δικούς του. Δεν προώθησε σε θέσεις τους λίγους. Δεν σκανδάλισε τους ξένους, άλλωστε δεν υπήρχαν γι’ αυτόν ξένοι. Δεν ήταν ιδιοτελής. Οι δικοί του και οι ξένοι έγιναν ένα στην πύρινη καρδιά του.
Η προώθηση των λίγων δικών μας και ο παραγκωνισμός των πολλών ξένων δεν λειτουργεί με τους οικουμενικούς ανθρώπους. Αυτή η τακτική γέννησε ταραχές, φθόνους, ζήλιες, έριδες και συγκρούσεις. Και στην ίδια την Εκκλησία ακόμη δημιούργησε φουρτούνες. Να αγαπάς περισσότερο κάποιους είναι επικίνδυνο, ασθενικό, ανισόρροπο. Δημιουργεί καρκινώματα. Η φύση προσφέρει σε όλους τα ίδια αγαθά. Ο ήλιος θερμαίνει το ίδιο, δίκαιους και άδικους, δεν κάνει διακρίσεις.
Αγαπώντας εξίσου κάθε άνθρωπο, νιώθουμε παγκόσμιοι, έλεγε».
http://www.pentapostagma.gr
