(Κείμενο ἑνὸς φυλακισμένου παιδιοῦ, ποὺ συγκλονίζει μὲ τὰ λόγια του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ γράμμα τῆς μητέρας του, ποὺ παραθέτει)
Πλησιάζουν
Χριστούγεννα. Εἶναι τὰ δεύτερα Χριστούγεννα ποῦ περνῶ μέσα σὲ πηχτὸ
σκοτάδι, μέσα σὲ νύχτα δίχως σύνορα. Ὁ χρόνος δὲν μὲ ἀπασχολεῖ, δὲν τὸν
μετρῶ. Δὲν χρειάζομαι ρολόι οὔτε ἡμερολόγιο. Ζῶ σὲ ἐγκαταβαθιά, δὲν
ξεχωρίζω τὶς ὧρες, τὶς μέρες, τοὺς μῆνες, τὰ χρόνια. Μὲ τὴ μυρωδιὰ νιώθω
τὰ Χριστούγεννα κι ὄχι μὲ τὰ μάτια. Τὰ νιώθω στὸν ἀέρα.
Κάθομαι
μὲ τὸ βλέμμα καρφωμένο στὸ ταβάνι καὶ νιώθω ἄδειος. Δὲν ἔχω τίποτε νὰ
ἐλπίζω, δὲν ...
περιμένω κάτι ν’ ἀλλάξει. Σέρνομαι στὸ κενό, λιμνάζω… Καὶ θὰ σερνόμουν γιὰ πολὺ καὶ θὰ λίμναζα… ἄν…
περιμένω κάτι ν’ ἀλλάξει. Σέρνομαι στὸ κενό, λιμνάζω… Καὶ θὰ σερνόμουν γιὰ πολὺ καὶ θὰ λίμναζα… ἄν…
Ἂν
τοῦτο τὸ πρωΐ δὲν ἐρχότανε ἕνα γράμμα ἀπὸ τὴ μάνα! Ἀπ’ τὴ μιὰ στιγμὴ
στὴν ἄλλη στὸ κελί μου ἔπεσε φῶς. Μόλις τὸ εἶδα δάκρυα χαρᾶς γέμισαν τὰ
μάτια. Γιὰ μιὰ στιγμὴ ἔνιωσα μπροστά μου τὰ γράμματα νὰ χορεύουν τρελὸ
χορὸ κι ἡ ἀγωνία δὲν μὲ ἄφηνε ν’ ἀναγνωρίσω τὶς λέξεις. Ἔχωσα τὸ κεφάλι
μου μέσα στὸ χαρτὶ καὶ βυθίστηκα στὴ γλυκιὰ μυρωδιὰ τῆς μάνας. Ἡ ζωὴ
λοιπὸν ὑπάρχει καὶ γιὰ μένα, κι ἀλήθεια μὲ περιμένει! Τὰ λόγια τῆς
ἀντηχοῦν στ’ αὐτιά μου συνεχῶς….
Τὸ γράμμα τῆς μάνας, πρὶν ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα, στὸ φυλακισμένο τῆς παιδί…
22 Δεκέμβρη 2010
«Γιέ
μου, γλυκό μου ἀγόρι. Τὴν ἴδια τὴ στιγμὴ ποῦ μου ἔφυγες κόπηκε ἡ
ἀναπνοή μου, ἔσπασε ἡ ψυχή μου. Τὸ σπίτι μᾶς βυθίστηκε στὴ σιωπή, δύο
χρόνια τώρα, καὶ βουβάθηκε ἡ ζωή μας. Τίποτε δὲν εἶναι πιὰ τὸ ἴδιο.
Τώρα ἔρχονται πάλι τὰ Χριστούγεννα κι οὔτε μιὰ στάλα χαρᾶς δὲ χώρεσε στὶς καρδιές μας. Τὸ μαράζι σου μᾶς λιώνει μέρα τὴ μέρα.
»Στὸ
γιορτινὸ τραπέζι δὲν θὰ ’σαι πάλι πλάι μας. Ἡ θέση σου θὰ εἶναι
ἀδειανή, ὅπως καὶ οἱ ἀγκαλιές μας. Δὲν θέλω νὰ σὲ φορτώσω μὲ βαριὰ
λόγια, μάτια μου, μὰ ἦταν μέσα μου καιρὸ καὶ δὲν ἄντεξα στὸ θέατρο ποῦ
ἔπαιζα μπροστὰ στὸν πατέρα καὶ τὸν ἀδερφό σου. Βλέπεις, κάποτε τὰ λόγια
ἀδυνατοῦν νὰ μένουν χωμένα βαθιά μας. Ζητοῦν διέξοδο καὶ δὲ νοιάζονται
γιὰ τὸ συναίσθημα ποῦ θὰ προκαλέσουν.
»Κᾶνε
ὑπομονή, ἀκριβέ μου. Δὲν μπορεῖ, θὰ ’ρθουν καλύτερες μέρες γιὰ ὅλους
μας. Τὸ ἄστρο τῆς γιορτῆς ἴσως ζεστάνει τὶς ζωές μας. Σοὺ στέλνω ὅλη μου
τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἔγνοια! Καὶ νὰ θυμᾶσαι: τὰ πράγματα στὴ ζωὴ κάποτε
ἀλλάζουν. Κᾶνε σύμμαχό σου τὴν ἐλπίδα καὶ προχώρα δίχως πίσω νὰ κοιτᾶς!
Γιὰ μᾶς θὰ εἶσαι πάντα ὁ μικρός μας Φλοριᾶν…
Σὲ φιλῶ γλυκά,
Ἡ μαμά σου».
Ἀπὸ τὸ Γυμνάσιο Φυλακῶν Ἀνηλίκων Βόλου
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ-ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2012
Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Πηγή: Ἀνέμων πνοὴ
http://www.pentapostagma.gr
